Dag 7 - Yellowstone van binnenuit

We waren nogal moe van gisteren, dus we deden het vanochtend rustig aan. Geen wekker, geen haast. Alleen moesten we op tijd zijn voor het ontbijt. Het volledig biologische ontbijt smaakte me prima, en ik was klaar voor de dag. Van Greg hadden we gehoord dat we het beste meerdere korte hikes konden doen, omdat je dan de verscheidenheid van het park kon ontdekken. Dus had hij er vier aangeraden, inclusief een alternatieve autoroute door het park.

Na het ontbijt pakten we opnieuw de hele hikebepakking bij elkaar en reden richting de ingang. Voordat we echter daadwerkelijk het park in reden stopten we bij de poort en het bord om een foto te maken, als bewijs dat we echt in Yellowstone waren geweest. Na een kleine 10 minuten reden we eindelijk het park binnen en gingen we op weg naar de eerste trail. Het waren geen lange, en ook geen moeilijke hikes, dus ik liep lekker op mijn sandaaltjes. Al na 50 meter lag ik bijna op mijn snufferd, maar ik liep dapper door, ondertussen om me heen kijkend of ik niet ergens wilde dieren zag rondlopen. Maar het enige wat ik hoorde en zag was een vreemd klikkend vliegend geval, een sprinkhaan zo bleek. De 800 meter lange (steile) trail leidde naar een waterval, Wraith Falls. Heel mooi om te zien, en als je je omdraaide ook een mooi uitzicht. Op de terugweg gleed ik nog 2 keer uit en struikelde ik over een steen van 20 bij 30 centimeter. Gelukkig had ik in een vlaag van verstandsverbijstering of scherpte mijn wandelschoenen en -sokken meegenomen en kon ik van schoeisel wisselen bij de auto.

De volgende hike bleek echter een nog kortere: we reden de alternatieve autoroute, waar we een enorme bizon op 30 meter afstand tegenkwamen, en kwamen uit bij Petrified Tree, een versteende boom die al 15 miljoen op zijn plek stond en versteend was geraakt door de vulkaanuitbarsting van 650.000 jaar geleden. Deze trail leidde 50 meter verder naar de restanten van de boom, en 50 meter terug naar de auto. Niet bepaald het soort hike waar je wandelschoenen voor nodig hebt, maar anders was ik vast en zeker uitgegleden.

De volgende hike moest wat langer zijn. We reden door naar de Yellowstone River Picnic Area en liepen 200 meter lang steil naar boven. Bovenop had je meteen al een prachtig uitzicht, maar dit was nog niet het einde van de trail. We sloegen linksaf en werden zo kilometers lang over de bergrug langs de Yellowstone River geleid. We zagen water, beekjes, roofvogels, planten, een yellow bellied marmot en allerlei andere pracht van de natuur. Het was een fantastisch paadje van zand en stenen dat je het gevoel gaf midden in de wildernis te zijn. Naderende onweersbuien gooiden helaas roet in het eten. Na eerst doorgelopen te zijn, voelden we een steeds hardere wind waaien en kwamen de donkere wolken toch wel erg dichtbij. Vlak voor het einde van de trail zijn we omgekeerd en ik rende bijna terug. Bijna beneden volgden de druppels elkaar steeds sneller op, maar ik was al bij de auto, veilig beneden. Al snel hield het op met regenen en waren de onweersbuien voorbij getrokken.

Dat was tegen de tijd dat wij bij de Roosevelt Lodge wilden lunchen, ook weer op aanraden van Greg. Het zat echter vol en we kregen een pieper mee. Terwijl de anderen in het naastgelegen souvenirwinkeltje de tijd gingen doden, bleef ik voor de deur van de lodge zitten en genoot van het waanzinnige uitzicht op de vlakte en bergen. Daar krijg ik nooit genoeg van, net als van de rivieren en beekjes die vol met keien liggen. Ik kan er uren naar kijken. De wachttijd was jammer genoeg maar een kwartiertje dus toen ik net lekker weggezakt zat in een schommelstoel moest ik alweer opstaan en het uitzicht de rug toe keren. Ik was ook wel weer toe aan een stevige lunch na al dat hiken, en met mij vier anderen.

Na de lunch was het tijd voor de laatste hike. We reden naar Lamar Valley, waar de Big Four van Yellowstone zich ophoudt, bizons, herten, beren en wolven. Maar wij gingen op zoek naar een ander dier, de forel. De hike liep naar Trout Lake, waar forel en otters samenleven. Het begon met een enorm steile klim, en dat bleef voor driekwart van de hike zo. Het maken van uitzichtfoto's werd als excuus gebruikt om bij te komen. Maar wel een legitiem excuus, want wat was het weer prachtig. Het meer met de bergen er achter was de klim volledig waard, maar er was geen forel te zien. Nou, twee dan. Maar geen otter. Geen een. Maar goed, het uitzicht voldeed aan en overtrof onze verwachtingen. De terugweg ging een stuk soepeler, hoewel je goed moest opletten dat je niet uitgleed op de steile zandpaadjes. Eenmaal terug zagen we weer een enorme bizon grazen en hij liep voor ons uit naar de auto, die 300 meter verderop geparkeerd stond. Even leek het er op dat hij naast de auto bleef staan, maar hij ging alleen even opzij om het verkeer er langs te laten en liep toen weer op zijn gemakje verder.

Wij keerden weer om en reden naar het laatste punt van de dag, dan hadden we het to do lijstje weer afgewerkt. We wilden the Grand Canyon of the Yellowstone zien. Het was een lang ritje, zo enorm is het park. Onderweg kwamen we meerdere opstoppingen tegen, dus elke keer maakte mijn hart een sprongetje. Was het nu dan een beer? Nee, voornamelijk wapiti's stonden in de berm mooi te zijn. Die hadden we nu al een aantal keren gezien, en het zijn machtige beesten, maar het nieuwe was er wel van af. Dus reden we snel verder en kwamen we aan bij het eerste uitzichtpunt op de waterval. Alleen was dit de verkeerde waterval. 50 meter was de goede, en we schoten snel wat foto's.

Daarna vonden we het wel even mooi geweest voor de dag. We kregen honger en het begon al wat te schemeren. Dus reden we terug naar Gardiner en aten bij een pizzatent bizonpizza en wapitispaghetti. Toen gingen we terug naar het hotel, bekeken opnieuw de prachtige sterrenhemel en gingen naar bed. Morgen staat een hike van 8 kilometer op het programma, die we om half 7 's ochtends willen starten. Hoe dat is gegaan, horen jullie morgen!