Dag 6 - naar Yellowstone

Vandaag was het dan eindelijk zo ver, we gingen naar Yellowstone. Vanuit Pinedale konden we door Grand Teton National Park naar Yellowstone. Weer een redelijk lange rit, dus we moesten aan een stevig ontbijt in het hotel. Het was zo stevig dat Sebas direct erna naar de wc moest. Toen ik na hem de badkamer in liep werd ik overvallen door acute misselijkheid. Ik rende de badkamer uit en stond kokhalsend in de kamer. Na even gelegen te hebben ging het wel weer en kon ik rustig de laatste plassessie voor vertrek houden. Inmiddels waren de koffers ingeladen en kon ik instappen. Na een tankbeurt reden we weg, klaar om beren te spotten. En het was meteen raak. In een bosrijk gebied riep Wilma vanaf de achterbank dat ze een beer zag. Barbara trapte op de rem, draaide in een keer 180 graden om en racete terug naar de plek waar het gespot zou zijn. We reden een weggetje in, stapten uit de auto en speurden naar de beer. Toen Rinus en Sebas het dier eenmaal in zicht hadden barsten ze in lachen uit. Het was geen beer, het was een stier. Teleurgesteld stapten we de auto weer in, des te vastbeslotener om er een te spotten.

Al snel moest er echter een plaspauze gehouden worden en stopten we bij een volgend tankstation. Het zag er uit of er even daarvoor nog iemand was geweest, maar het was gesloten en verlaten. Toen reden we maar door naar Jackson en kochten daar ook nog even een verrekijker. Na 4 mijl reden we Grand Teton in. Het plan was om de hoofdweg door het park te volgen tot het einde. Maar toen bleek dat er eigenlijk vrij weinig te zien was, en we bovendien afslag na afslag voorbijreden, besloten we een stuk terug te rijden om een ander weggetje in te rijden. Dit was een dirt road waar je alleen met 4 wheel aandrijving overheen kon. Het werd meteen duidelijk waarom, want we werden volledig door elkaar geschud. Wel zagen we meteen wildlife, een stel herten dat bij het horen van de ronkende motor vrijwel meteen op de vlucht sloeg. Ik had het eigenlijk alweer een beetje gehad, omdat je alleen maar door laagland reed, maar wat daar achter lag was een pareltje. Een enorme rivierdelta strekte zich voor ons uit, en vrijwel de hele weg zou langs deze rivier lopen. Om de paar minuten stopten we op een mooi uitzichtpunt om te speuren naar beren, maar het enige wat we zagen waren vissers, boomstronken, stenen en water. Geen spoor van een beer. Op een gegeven moment kwamen we uit bij een splitsing, maar we hadden geen idee op welk deel van de route we zaten en welke weg we moesten inslaan. Gelukkig stonden daar twee jongens klaar om te gaan vissen en Sebas liep naar ze toe om te vragen waar we precies zaten. Toen bleek dat we pas een derde van de route hadden afgelegd had Wilma het helemaal gehad en wilde ze graag zo snel mogelijk terug naar een comfortabele weg. Het werd ook wel iets te veel van het goede en bovendien begon de honger ook toe te slaan. Dus reden we dezelfde weg terug, stopten bij het eerste de beste Visitor's Center, plasten, aten ons broodje en reden verder.

Nog altijd op berenjacht stopten we hier en daar en zagen de gekste dingen aan voor dit knuffelige dier. Onder anderen een wapiti (met horens), een boomstronk in het water en verschillende rotsen en struiken passeerden de revue. We reden het park uit zonder veel wildlife gezien te hebben en reden Yellowstone in. Misschien hadden we nu meee geluk. Maar de prioriteit van de dag lag nu niet langer bij het spotten van beren, maar bij het zien van een aantal bezienswaardigheden. Het werd namelijk al wat later, en we hadden nog wat drukke dagen voor de boeg. Dus reden we in een ruk door naar Old Faithful, een geiser die elke 90 minuten 40 meter hoog water spuit. Toen we aankwamen zou het nog tussen de 20 en 40 minuten duren, dus liepen we het Visitor's Center in (ik heb gezwaaid mama) en bezochten het winkeltje. Na de zoveelste aankoop van de vakantie werd het wel tijd om klaar te gaan staan bij Old Faithful. Er zat al flink wat volk, dus er waren alleen nog staanplaatsen over. En het duurde en het duurde maar. De 40 minuten kwamen in de buurt, en steeds maakte dat ding ons lekker door een beetje water te spuiten en steeds te roken, maar dat doofde dan weer. Ik was er bijna klaar mee en als ie niet op tijd was afgegaan was ik mooi weggegaan (waarheen weet ik niet, ik kon geen kant op zonder auto). Maar daar ging ie, hoger en hoger. De oh's en ah's vlogen je om de oren en mensen vonden het zelfs nodig om te klappen na afloop. Wij renden terug naar de auto, er was nog meer te zien. Dus reden we door naar Grand Prismatic Spring, liepen daar een rondje, maakten wat foto's, en stapten weer in de auto om het laatste deel van de route af te leggen, naar het hotel. Er waren wat wegwerkzaamheden in het park, die voor ongeveer 30 minuten vertraging konden zorgen. Gelukkig hebben we die tijd niet vol hoeven maken, maar konden we na een kwartiertje weer verder rijden. Het was nogal een eindje weg, en we reden het dorpje waarin het hotel lag in, maar ook weer uit. We reden steeds verder van het park af het niemandsland in. Uiteindelijk vonden we de juiste afslag en reden het erf op.

Er stond al een man buiten, die ons blijkbaar opwachtte. Het was Greg, de enthousiaste, perfectionistische, iets te aardige, maar wel grappige hoteleigenaar. Hij stelde zich aan ons voor, sleurde ons de receptie in en liet ons de volgende 30 minuten niet gaan. Alles legde hij uit, waar en hoe laat we konden ontbijten, waar de hottub was en wat je daar wel en niet mocht (wel: elk moment van de dag in de hottub zitten, niet: glas meebrengen, hard praten, in de avond het zeil eraf laten, overdag het zeil er op leggen), wat er in de buurt was, welke hikes we moesten doen, waar we lekker konden eten, en meer en meer en meer. Hij liep met ons mee naar ons huis en gaf een rondleiding. Hij liet zien hoe de tv werkte en wilde zich ervan verzekeren dat we overal van op de hoogte waren, en oh ja, of we misschien lassoles wilden? Nou, eventjes niet vriend, we wilden eten. Dus hij liet ons weer met rust en wij deelden snel de kamers in. Ik had tijdens de rondleiding al gezien dat er in de kelder (het bestaat uit 2 verdiepingen met op 1: woonkamer, keuken, twee slaapkamer en badkamer, en op -1: game room, slaapkamer en badkamer) een deur was die op slot zat. Bovendien, als je de deur naar de kelder opendeed, moest ik meteen denken aan een horrorfilm. Ik ging dus mooi niet in de kelder liggen. Gelukkig waren Rinus en Wilma wel bereid hun leven te wagen.

Na de koffers uitgeladen te hebben reden we naar een door Greg aangeraden restaurant en hebben we heerlijk (de eerste bizon van de reis) gegeten. Inmiddels waren we gesloopt door de reis van de dag en gingen terug naar het huis. Om en om sprongen we onder een douche die steeds kouder werd. Lekker bijkomen zat er dus niet in, en koud geworden gingen we maar snel onder de dekens liggen. Morgen gaan we drie korte hikes doen en willen we een en ander aan bezienswaardigheden zien. Dus tot later!