Dag 18 - Vancouver

Om 8.00 uur stonden we klaar om te ontbijten. Bang voor een teleurstelling namen we de lift naar beneden, en zagen dat het ontbijthok vrij vol zat. Maar er waren nog 6 plekjes vrij aan de bar die uitkeek op de muur. Dus we raapten snel wat eten en drinken bij elkaar en wringden ons tussen de tafeltjes door naar de muur toe. Net op tijd, want al snel werd het nog drukker en namen mensen hun ontbijt mee naar buiten. Toen we onze buikjes weer rond hadden gegeten waren we klaar voor de dag. Met het openbaar vervoer zouden we naar downtown Vancouver gaan, en eerst gezamenlijk Stanley Park bezoeken om daarna op te splitsen in twee groepen en ieder op onze eigen manier de stad verkennen.

Het eerste doel was echter het kopen van dagkaarten voor het ov. We vroegen aan de receptionist waar we dezs konden krijgen en hij wist ons zonder ook maar even zijn hoofd te heffen, te vertellen dat we deze bij hmhmhm shoppers hmhmhmhmhm konden kopen. Nog steeds geen idee hebbend waar we heen moesten, gokten we erop dat hij het winkelcentrum aan de overkant bedoelde en liepen daar naar binnen. Aan de eerste de beste persoon die wel leek te kunnen praten vroegen we opnieuw waar we dagkaarten konden kopen, en zij wist ons te vertellen dat we beneden bij Shoppers drugstore moesten zijn. Daar hadden we wat aan, en het was snel gevonden. Meteen vroegen we aan de caissière om de dagkaarten en ze trok een la open, telde 5 kaarten af en gaf ons er nog twee busschema's bij ook. We konden eindelijk op weg en liepen naar de bushalte.

Door verschillende delen van de stad werden we met 30 minuten naar Stanley Park gevoerd. Bij de eindhalte stapten we uit en liepen richting de Seawall, een promenade langs de rand van het park en de haven. Na een stukje wandelen liepen we het park weer in en via Beaver Lake gingen we het bos in. In het bos is een stuk gematigd regenwoud te vinden. Hier staan bomen die soms al honderden jaren oud zijn. Na een flinke ronde gelopen te hebben kwamen we bij een bloementuin uit. Er stonden tientallen bloemenperken met bloemen waar ik de naam niet van weet. Het was een hele zee aan kleuren en soorten, en daarnaast stond de grootste rozentuin die ik ooit heb gezien. Het was er prachtig, en de tuinman had een dagtaak aan het onderhoud. Het zag er piekfijn uit en was erg indrukwekkend.

Hierna gingen we uit elkaar. Wilma, Rinus en Barbara gingen naar het aquarium in het park, en zijn daar tot 15.00 uur blijven hangen. Ze zagen er tropische en zoetwatervissen, dolfijnen, een soort walvis, amfibieën en reptielen, en nog veel meer. Ook zagen ze buiten het terrein drie wasberen, die lopen daar wild rond. Zij zagen de echte, Sebas zag steeds kleine honden die er op leken. Na het aquarium gingen ze naar de UGG store, die een aardig eind buiten Downtown lag, en na een leuke aankoop was het alweer tijd om terug te keren naar het hotel, waar we tussen 17.00 en 17.30 uur weer hadden afgesproken.

Sebas en ik deden het anders. Nadat we drie hadden achtergelaten in de bloementuin, liepen we terug naar de Seawall. We liepen een stuk verder, tot aan de kliffen. Toen we hoorden dat het nog een paar kilometer lopen was tot het volgende punt waar je terug het park in kon, besloten we dezelfde weg terug te lopen en met de bus naar het centrum te gaan. Bij de bushalte stonden twee bussen, beide out of service. Hopend dat ze toch snel gingen rijden bleven we wachten, en dat werd al snel beloond. Zo'n 20 minuten later stonden we in hartje Vancouver. We liepen twee blokken naar de Vancouver Lookout en gingen naar beneden naar het Foodcourt. Toen we weer een broodje achter de kiezen hadden, kochten we kaartjes voor de Lookout en met een mooie stempel op de hand mochten we die dag zo vaak naar boven als we wilden. Maar een keer leek ons wel voldoende. Met de lift kwamen we boven aan, en hadden vanuit de toren 360 graden uitzicht over Vancouver en omgeving. Het was helder, dus kilometers verder zagen we een andere stad liggen, die vaak wordt verward met Seattle. Dan was Sebas niet de enige. Na een half uurtje alles goed bekeken te hebben, inclusief gift shop, gingen we weer naar beneden, en liepen naar een mall. Ik ben al tijden op zoek naar een bepaalde tas van Fossil, dus de eerste stop was de Fossil-winkel, maar ook hier slaagde ik niet. We hadden niet zo veel zin om te winkelen, maar liepen toch nog eventjes de winkelstraat in. Een klein rondje en wat souvenirwinkeltjes verder waren we er wel weer klaar mee en pauzeerden bij Starbucks. Het was er ontzettend druk, en er was 1 persoon die alles klaarmaakte. Ik heb mijn nieuwe favoriete smaak gevonden, maar Sebas kreeg een dikke drab smakeloos ijs, niet echt een succes dus. Maar we hadden even gezeten en konden weer op het internet via wifi, dus we vonden het allang best.

Nu hadden we nog wel wat tijd te doden, dus namen we de bus naar China Town. Hier was ons een authentieke Chineze tuin beloofd. We vonden het al snel en kochten kaartjes van een stelyopiepe Chinees, eentje die de l niet kan uitspleken. Maar ze was wel heel lief en wees ons erop dat we ons bij een toul konden voegen. Maar daar hadden wij niet zoveel zin in, en bovendien zagen we de groep steeds verder uitdunnen omdat de tour guide onverstaanbaar was, en we betreedden op eigen houtje de tuin. Ik was vrij teleurgesteld over de grootte, maar zag opeens dat het aan de overkant van het meertje verder ging. We hadden alleen geen idee hoe we daar moesten komen, en bekeken eerst de rest van de tuin. Het was er erg rustgevend en mooi. Zeer mooi gemaakt, zowel de tuin als de gebouwen er omheen. We liepen wat rond, zaten af en toe op een bankje te genieten van de rust in het midden van de stad, en bleven ons afvragen hoe we aan de overkant konden komen. Meerdere keren pakten we het plattegrondje erbij, maar kwamen er maar niet uit. Totdat Sebas opeens zag dat het plattegrondje alleen dat gedeelte was waar wij liepen. Het andere gedeelte was vrij toegankelijk! Maar ja, we moesten er toch vandoor.

We liepen weer naar buiten en wachtten op de bus. Nog sneller dan op de heenweg kwamen we aan bij de bushalte. Deze keer stapten we wel bij de goede uit, en liepen we het stukje naar het hotel, verwachtend dat de anderen nog niet terug waren. Maar ze zaten er gewoon hoor, met de UGG's. Die waren vast binnen. Ook hadden ze vanuit de bus een Denny's gezien, of we zin hadden om daar te eten? Ja dat hadden we wel. Dus hup, weer naar de bushalte. Wel een andere, en we zagen hem in de verte al aankomen. Sebas zette een sprintje in, en de rest volgde. Toen de rest al bij de halte stond was Sebas nog aan het rennen. We riepen hem terug, hij was er iets te enthousiast vandoor gegaan. We konden nog even uitpuffen voordat de bus kwam aanrijden en we werden bij de voordeur van Denny's weer afgezet. Daar werden we aan een tafel gezet, en vervolgens geholpen door een verwarde en verwarrende vrouw. We hoopten maar dat we de juiste bestelling zouden krijgen, maar vreesden het ergste toen ze vijf minuten later alweer kwam checken of ze het juiste had opgeschreven. Wonderbaarlijk genoeg kregen we precies de goede dingen, en vanaf toen werd het alleen maar beter. Ze kwam een beetje los, en toen ik na het eten mijn burger aan het lozen was op de wc, hoorde ik door de dunne wandjes heen dat ze de grootste lol had met de familie de Klerk. Algauw had ze "dank u wel" leren zeggen en ze kon niet meer stuk. Na het afrekenen wilde Sebas alweer een sprintje trekken naar de bus, maar mijn buik was weer eens wat opstandig geworden dus hij wierp zich voor de bus en hield hem staande. Ik hees mezelf naar binnen en plofte neer op een bankje. De rit duurde nier zo lang, en het laatste stukje lopen ging ook nog wel. Het was zo wel een lange dag geworden, en volgens mij was iedereen wel aan rusten toe. Morgen is eindelijk de langverwachte dag daar: shoppen in de outlet mall bij Seattle!