Dag 8 - Yellowstone

Na een rusteloze nacht ging om 5.30 uur de wekker. Het eerste wat ik dacht was: ik ga niet. Maar ik ging toch. Sebas en ik kleedden ons aan, zetten onze spullen klaar, maakten de anderen wakker nadat 1) Sebas de wekker van Rinus en Wilma verkeerd bleek te hebben gezet, en 2) ik vergeten was op Barbara's deur te kloppen. Na een kwartier hadden we al vertraging opgelopen. Om 6.00 uur waren Rinus, Sebas en ik klaar om te gaan. Het was wachten op moeder en dochter. Maar een kwartiertje later waren we bij het ochtendgloren onderweg naar Yellowstone.

Zoals in elk park lieten we de parkpas zien aan de poort, en we reden verder naar Mammoth, waar de trail naar de Beaver Ponds begon. Om 6.45 uur waren we klaar om te starten. Weer begon de hike met een klim. Deze keer hadden we takken mee om als wandelstok te gebruiken, wat vooral erg handig bleek bij het klimmen en het dalen. Maar voorlopig waren we alleen maar aan het klimmen. In het halfduister liepen we over een open vlakte en naarmate de tijd vorderde zagen we langzaam de zon boven de bergen uitkomen. Vogels begonnen te fluiten, eekhoorns renden over het veld, en wij liepen achter elkaar aan de heuvel op. Totdat ik opeens een plof en een vallende stok achter me hoorde. Barbara draaide zich om en riep "Hij is gevallen." Ik draaide me om en zag Rinus weer opkrabbelen. Hij had gelukkig alleen een kapotte hand, die we provisorisch schoonmaakten met een verfrissingsdoekje en beplakten met wat pleisters. Want ja, we hadden wel een EHBO-kitje, maar die lag in het hotel.

Een paar minuten later konden we weer verder en bleven klimmen, totdat we steeds meer bomen tegenkwamen en het zowaar op een bos begon te lijken. Op een laatste open stuk hadden we uitzicht op Gardiner en maakten we wat luchtfoto's. Steeds dieper liepen we het bos in, en om ieder hoekje vreesde je dat er opeens een dier voor je neus stond. Dus bleven we praten en zette Sebas zijn berenbel open. Na een aantal kilometer kwamen we uit bij iets dat een vijver leek te zijn geweest. Sebas vroeg zich hardop af of dit was waarvoor we kwamen en waarom het droog stond. Maar een paar meter verder kwamen dan toch eindelijk de eerste twee vijvers in zicht. Er zwom een moedereend met een stuk of 10 kleintjes in een rijtje achter elkaar. En opeens zagen we aan de overkant een pronghorn. Hij stond rustig te grazen, totdat we te dichtbij kwamen en hij wegrende. Rustig liepen we verder en genoten van de omgeving. Alleen Wilma maakte zich enigszins zorgen. Ze was haar ketting kwijt. Hij kon of onderweg verloren zijn, of nog in het hotel liggen omdat ze het in de haast vergeten was. Gelukkig bleek het bij terugkomst nog op de keukentafel te liggen.

Maar onder de indruk van het natuurschoon liepen we verder en liepen steeds verder de wildern.is in. We staken beekjes over, liepen onder overhangende takken door, omzeilden gevallen boomstammen en beukten door hoog gras heen. We zagen af en toe pootafdrukken en drollen van beren, en wisten dat ze in ieder geval door dit gebied trokken op zoek naar voedsel. Toen we een tak hoorden breken leek het opeens wel erg dichtbij. Met z'n allen stonden we stil en hoorden nog een tak breken. En nog een. Met twee verrekijkers en ons eigen zichtvermogen probeerden we te ontdekken wat daar in de bosjes liep. Maar we konden het niet ontdekken. We hoorden en zagen niks, dus liepen we maar verder. We werden nog kilometers door het bos gevoerd, en langs drie andere vijvertjes, waar het barstte van de muggen en Sebas en vooral Wilma werden lekgeprikt. Maar langzamerhand kwamen we bij de rand van het bos. Het raakte minder dichtbebost en ook de muggen verdwenen enigszins. We konden beginnen aan de afdaling. Langs de soms zeer diepe afgronden was het heel prettig om te kunnen steunen op een stok. Na wat nog eens kilometers afdaling leken kwamen de Mammoth Hot Springs in beeld, het einde van de trail. 3 uur en 10 minuten na het begin van de hike kwamen we aan bij het einde. We waren wel toe aan een plaspauze en wat te eten. We hadden het een en ander meegenomen in onze rugzak, dus we hoefden niet meer op zoek. Na een rustmomentje liepen we terug naar de auto en besloten in het hotel even te rusten en in de hot tub te gaan. Na een heerlijk uurtje rust waren we niet minder moe van het vroege opstaan, maar waren wel de benen wat uitgerust. Inmiddels hadden we ook weer van Greg vernomen dat bij de Roosevelt Lodge 's avonds vaak bruine beren lopen, en grizzlies bij schemering te spotten zijn in Lamar Valley. Het was pas 12.00 uur, dus we besloten naar West Yellowstone te rijden, daar bij de souvenirwinkeltjes te kijken, dan bij de Roosevelt Lodge te eten en daarna bij Lamar Valley op safari te gaan.

Het gaat alleen nooit precies zoals je hebt bedacht, dus de volgorde werd wat anders. De winkeltjes waren snel gevonden, hoewel er in Sebas' herinnering veel meer waren, en de souvenirs werden ook alweer vrij snel gekocht. De weg naar Roosevelt Lodge was alleen nogal lang, waardoor we als gekken zouden moeten schransen voor het leven. Maar laten we nou vlak voordat we uit West Yellowstone vertrokken ieder nog een enorme koek naar binnen hebben gewerkt, waardoor we helemaal geen trek hadden, niet eens een klein beetje. Dus kochten we een zak chips, wat nootjes en wat te drinken en reden we meteen door naar Lamar Valley. We zijn bij verschillende pullouts gestopt en speurden de volledige vallei af naar wildlife. Maar het enige wat we zagen waren bizons. Overal bizons. Op de weg, langs de weg, in de vallei, in de bossen, op het land, in het water, mannetjes, vrouwtjes, jongen. Duizenden bizons zover je kijken kon. En pronghorns. Maar geen beren, geen wolven, niks daarvan. Sebas was zo naarstig op zoek naar beren dat hij keek waar hij niet zien kon en een bizon aanzag voor een beer, en zelfs na het zien van een wazige doch duidelijke foto volhield dat het best een beer kon zijn. Het begon al aardig donker te worden en om 20.15 uur hielden we het voor gezien. Nog een keer stopten we, bij een pullout waar een hele rij auto's stond. Na wat rondvragen bleek dat een ranger er op had gewezen dat er in de vallei een kadaver lag, en dat hij verwachtte dat er een beer of wolven op af zouden komen. Wij zagen echter het kadaver niet liggen en het was onbekend of er al beesten onderweg waren, dus we stapten weer in en reden verder.

Terug naar de Roosevelt Lodge. Maar we reden er eventjes voorbij om eerst naar het toilet te kunnen. Die waren niet in de lodge te vinden. Toen we na de plaspauze het parkeerterrein van de lodge op reden hadden we wat discussie of het nog wel open was. De makkelijkste manier om er achter te komen is er naar toe te lopen en de deur open te doen. Dat deden we dan ook, en hij gaf zowaar mee. Het bleek nog druk te zijn, maar deze keer konden we wel meteen een tafeltje krijgen. Allereerst kregen we muffins op tafel. Echt zoete muffins...misschien nog over van het ontbijt. Opeens zag Sebas toiletten. In de lodge. Hadden we al die tijd gedacht dat je voor een toilet 200 meter verder moest rijden. Hadden we de dag ervoor geluncht met een volle blaas en de hele tijd gedacht hoe raar het was dat je in een restaurant geen toilet had. En al die tijd zat in het hoekje van het restaurant een doorgang met daarboven het bordje 'Restrooms'. Kon ik toch nog mijn handen wassen. Daarna kregen we vrij vlot ons eten. Gelukkig maar, want we zaten er wel een beetje doorheen. Wilma had al lekker bijgeslapen in de auto, maar de rest was de hele dag wakker gebleven. Dus na de maaltijd reden we in een ruk door naar het hotel. Dat was wel een hele ondernemimg in het pikkedonker, met de kans dat er opeens een dier de weg zou oversteken. Maar zelfs nu zagen we geen wildlife. Zelfs geen hert meer. De lengte van de rit viel alles mee en al snel waren we terug. Na een warme douche lag ik weer lekker in bed en was het eindelijk weer tijd om te slapen. Dat was Yellowstone. Morgen naar Glacier National Park. Daarover later een update.

PS. We zijn erg benieuwd wie er allemaal meelezen. Voel je vrij om een berichtje achter te laten. Dat vinden wij ook allemaal leuk.