Dag 17 - naar Vancouver

Vandaag stond ons een mager ontbijtje met alleen maar zoetigheid te wachten. We waren er wel vrij snel klaar mee en we konden de koffers weer inladen. Via de achteruitgang waren we snel bij de auto met de koffers, terwijl Sebas de koelbox met ijs vulde. Toen we bijna klaar waren stond Sebas naast de auto en vroeg waar de koelbox was. Verbaasd keken we hem aan en zeiden lachend dat hij daarmee bezig was geweest. Toen ging er een lampje branden en stormde hij het trappetje op om de achtergelaten koelbox te halen. Deze deur ging echter alleen van binnenuit open, dus hij moest eventjes omlopen. Gelukkig was hij nog niet meegenomen en kon Sebas hem gewoon inladen. Toen waren we klaar voor de rit van bijna 400 kilometer.

Van tevoren hadden we een route uitgestippeld. We zouden de scenic route 99 nemen, door de bergen en langs Whistler - waar het skigedeelte van de Olympische Winterspelen in 2010 plaatsvond - naar de kust van Vancouver. Het wordt ook wel de Sea to Sky Highway genoemd, voor als je het andersom rijdt. Vlak voordat we de snelweg op gingen moesten we alleen nog even tanken, en de ramen konden ook wel weer een schoonmaakbeurt gebruiken. Daarmee gingen Barbara en Sebastiaan aan de slag, maar het werd er niet veel beter op. Op sommige gedeelten werd het zelfs alleen maar erger. Allebei gaven ze de wissers de schuld, maar dat zou wel heel toevallig zijn...misschien meer oefenen jongens. Door de voorruit konden we wel weer redelijk zien, dus we konden de weg op.

In het begin ging het wel goed, met 100 kilometer per uur rechtuit. Ondanks wat wegwerkzaamheden schoten we lekker op. Totdat we de bergen in reden en bergpassen op en af moesten rijden. Met scherpe bochten en steile afdalingen was het heel lastig rijden. Achterin word je bij de kleinste bocht al behoorlijk heen en weer geschud, en met deze weg werd het nog even iets erger. Barbara begon zich al zorgen te maken dat ze binnenkort uit het raampje moest hangen, en ook de koelbox hield nog maar net stand. Tijdens de laatste afdaling ging het dan toch fout. Niet Barbara, maar de koelbox brak, en het ijs dat was ontdooid stroomde in haar schoot. Snel zette Sebas de auto aan de kant en we gooiden al het ijs en de hele koelbox de auto uit. Het was inmiddels een redelijk zooitje geworden en het duurde even voordat alles was opgeruimd. Aan de koelbox hadden we niks meer en in stukken gescheurd namen we de resten mee in een plastic tasje. Het drinken zou op deze manier en met deze temperatuur niet lang meer koel blijven, maar daar was nu even niks aan te doen. Barbara trok een droge broek aan en we konden verder.

Zo'n 20 kilometer verderop kwamen we eindelijk in een plaatsje waar we konden eten. Het was inmiddels al ver voorbij lunchtijd. Zo ver dat we eigenlijk de honger al voorbij waren. Maar bij de vertrouwde McD haalden we toch maar wat kleins en begonnen aan de laatste helft van de rit. De bergen maakten langzamerhand plaats voor water, en algauw reden we langs een soort fjord. Eindelijk weer zeewater in zicht, eindelijk weer een stad aan de horizon. We reden de stad in en gruwden aan de ene kant van de immense drukte, maar aan de andere kant was ik ook weer blij om echt onder de mensen te zijn, niet meer in een put te hoeven plassen, en gewoon op een stoep kon lopen in plaats van over keien en zandpaadjes.

7 kilometer en 30 minuten nadat we het centrum in reden, kwamen we bij het hotel aan en gingen we inchecken. We zetten de auto in de garage van het hotel en namen weer ons steeds groter wordende inboedel mee. Op de kamers schrokken we een beetje van de grootte, of aan het gebrek aan grootte. Er stonden twee bedjes vam 130 cm. breed, en in de andere kamer een gewone queen size. Het leek 120, maar na een nauwkeurige meting bleken het toch echt twee tweepersoonsbedden, precies zoals op de site beschreven stond. Sebas en ik hadden er al eerder een gedeeld in Estes Park, dus dit zouden we ook wel weer overleven. We konden er toch niks meer aan doen, en besloten maar eens op zoek te gaan naar eten. Met de metro (skytram) gingen we naar Gastown, het oude centrum van Vancouver, en liepen wat rond. Uiteindelijk vonden we een pub/restaurant dat er goed uitzag en een goed menu had. We liepen naar binnen, zagen geen bordje "wait to be seated", zagen geen aanstormende serveerster, en gingen zelf maar zitten. Gelukkig kwam er niet lang daarna een ietwat onnozel, maar enthousiast meisje naar ons toe met de menukaarten. Ze nam onze bestelling op en kwam even later met het eten aanlopen.

Toen ze mijn eten wilde neerzetten, raakte ze het rietje van mijn cola en stootte mijn glas om. Gelukkig waren dit voor het eerst deze vakantie geen grote glazen, maar er stroomde toch aardig wat kleffe zoetigheid over mijn schone broek die ik nog aan moest deze vakantie. Nu moet ik misschien een nieuwe schone kopen, wat jammer nou. Ze bood zo vaak haar excuses aan en hielp me alles schoon te maken, dat ik het allang niet meer erg vond. Het was warm genoeg en het zou snel weer opdrogen. Bovendien had ik honger en kon ik niet wachten om te beginnen met eten. Het smaakte iedereen prima en al snel stond er ook weer een nieuwe cola op tafel. Ook hadden we weer genoeg om naar te kijken, met een jongen die twee meisjes probeerde te regelen. De lelijke met het petje was al helemaal lam en lag al bijna met haar hoofd in zijn schoot, dus we dachten dat hij haar wel mee zou krijgen. We zaten er helaas niet lang genoeg om het resultaat af te wachten, want we wilden een rondje door Gastown lopen en daarna naar Canada Place, volgens het boekje dé boulevard van Vancouver. Al lopend door de stad van de ene naar de andere plek verbaasden we ons over het aantal zwervers. Ik denk dat we vanavond alleen al 30 zwervers hebben gezien. Sommige zijn rustig en zeggen of doen niks, maar anderen lopen te schreeuwen en te springen alsof ze van Shutter Island zijn ontsnapt. Dat viel wat tegen, dit hadden we eigenlijk niet zo verwacht in Canada. Maar ook Canada Place viel tegen. Waar Gastown nog levendig en hip is, en nog leuke bezienswaardigheden als een stoomklok heeft, was Canada Place een kale, lege promenade. Het uitzicht over de haven en op North Vancouver was erg leuk, maar er was geen leven. Er zat geen restaurant, geen café, geen ijssalon, geen winkeltje. Er was een promenade en de overdekte ruimte ernaast was leeg. We liepen tot halverwege en draaiden toen om.

We besloten terug te gaan naar het hotel, en wilden nu de bus uitproberen. We wisten welke lijnen voor de deur stopten en na wat speurwerk vonden we de goede halte. Toen de bus eraan kwam konden we alleen niet met papiergeld betalen en moesten we de bus weer verlaten. Dan maar weer de metro. Maar toen zagen we dat we hetzelfde kaartje in de bus konden gebruiken en gingen we vanaf de metrohalte het laatste stukje met de bus. Nog niet volledig op de hoogte van alle straatnamen en haltes stapten we te vroeg uit en moesten we alsnog een stuk lopen. Het was alleen maar rechtdoor, dus het was snel gevonden. Weer deed een warme douche wonderen en stapte ik als herboren in een heerlijk stevig bed. Morgen gaan we verder met het verkennen van de stad, en moeten we op tijd naar de ontbijtzaal, die plaats biedt aan zo'n 25 mensen, in een vol hotel dat al meer dan 25 kamers heeft. We zien wel hoe dat gaat. Later meer!