Dag 21 - de allerlaatste

Het was weer tijd om naar huis te gaan. Vandaag konden we eindelijk echt uitslapen. Om 12.00 uur hoefden we pas uit te checken, dus Sebas en ik stonden rond 8.30 uur op. Samen gingen we naar IHOP, voor de laatste keer deze vakantie. Na nog een laatste check of er echt niemand anders mee wilde - nee dus - liepen we met z'n tweeën de deur uit.

We werden snel geholpen en aan een tafel gezet. Allebei bestelden we ons favoriete ontbijt. Eieren, bacon, hashbrowns en twee pancakes. Ik nam de cinn-a-stack pancakes, pancakes met kaneel- en eiwitglazuur, net als een cinnamon roll. Die had ik de eerste keer in Denver ook genomen, maar in Vancouver niet. En die fout moest ik wel goedmaken. En wat smaakte het weer goed. Met zijn koffiekopje in de hand zei Sebas voor de zoveelste keer dat hij wel zo'n IHOP-kopje zou willen hebben. Dus toen we klaar waren met eten, en we toe waren aan het afrekenen, vroeg ik aan de serveerster of er een mogelijkheid was dat we een zo'n kopje zouden kopen. Ze liep naar achteren en bleef een hele tijd weg. Uiteindelijk kwam ze terug met een kopje, ingepakt in servetjes en een tasje. Het was wel goed zo, zei ze. Verrast door de vrijgevigheid - hoewel ze honderden van die kopjes hebben - bedankten we haar en liepen terug naar het hotel.

In de lobby konden we inchecken voor onze vlucht. Dus Sebas en ik gingen aan een computer zitten en openden de website van Icelandair en American Airlines. Toen Sebas al onze gegevens had ingevuld, zag hij dat wij precies achter een computer zaten die niet op de printer was aangesloten. Dus toen het meisje - dat al achter de andere computer zat toen wij aankwamen, maar niks wilde printen - eindelijk weg was gegaan, stortte ik mezelf op haar stoel en opende de mail met bijlagen. Na hevig protest van deze computer lukte het me toch om alle boarding passes te printen, en toen Sebas ook de gegevens R en W had verkregen - hun tickets lagen nog boven - konden we ook aan hen hun toegang tot het vliegtuig geven.

We liepen weer naar boven, gaven de boarding passes af, en begonnen met inpakken. We hadden de eerste winkeldag in Denver al een extra reistas op wielen gekocht, en gedurende de vakantie bleek die al zeer nuttig, maar nu was het echt een uitkomst. We dachten dat het wel goed zou komen, en dat de tas halfleeg zou blijven. Maar hoe meer we in onze koffers deden, hoe meer eruit werd gegooid om in de tas te doen. Dus de stapel voor de tas werd groter en groter, en ondertussen werden ook onze koffers gewoon voller en voller. Toen Sebas aan kwam zetten met een stapel nieuwe polo's, t-shirts en boxershorts, heb ik alles erin staan proppen tot ik er een rood hoofd van kreeg. Maar alles ging er in, en ik ritste de tas dicht met de gedachte dat alles nu opgeruimd was. Maar toen kwam ik mijn tas met vieze was tegen...Ik dacht het eerst te kunnen pletten en in mijn koffer te proppen. Maar dan kon ik wel een nieuwe koffer kopen. Dus ik ritste de tas weer open, schoof alles een beetje naar de zijkant in de schaarse lege hoekjes en duwde en trok totdat de zak er in paste. Gelukkig zit er een sterke rits aan de tas, en kreeg ik hem weer dicht. Nu was echt alles opgeruimd. Allebei namen we een snelle douche, want dat inpakken gaat niet zonder zweten, en trokken we schone kleding aan.

Ondertussen waren zowel Barbara, Wilma als Rinus om de beurt komen kijken hoe het er voor stond. Nu konden we dan eindelijk zeggen dat we klaar waren. We checkten uit, laadden alle bagage in de auto en maakten een tussenstop bij de Subway. Daar aten we rustig een broodje, en reden verder naar de Rental Car Return. We stapten uit en wilden het schadeformulier voor het sterretje in de ruit pakken. Maar het tasje waar het in zat was nergens te vinden. Wilma zei dat ze het in het tasje met souvenirs had gedaan, maar niemand wist wat voor tasje dat was. Toen herinnerde ik me dat in de hal van het hotel een tasje van Yellowstone naast de koffers van Barbara, Rinus en Wilma had gestaan. Sebas en ik hadden elk onze handen vol gehad aan onze eigen bagage, Barbara had haar eigen koffer en die van Wilma mee, en Rinus had ook twee koffers bij zich gehad, terwijl Wilma aan het uitchecken was. Niemand had dat tasje bij zich gehad, en dus was het daar blijven staan. Opnieuw gooiden we alle koffers in de auto, sprongen erin, klooiden met de achterklep, riepen naar de man met het handcomputertje dat we terug moesten, en reden weg. Bij het poortje zeiden we dat we met 20 minuten terug zouden zijn, en je zag de jongen gniffelen om de stomme reden. Tijdens de rit gaf iedereen elkaar de schuld, maar het tasje stond nog gewoon bij de lobby. Met gierende banden raceten we terug naar de Rental Car Return, en moesten toen plotseling lange tijd wachten tot er iemand aan kwam lopen. De vrouw die er aan kwam zei dat we het goed hadden gedaan met het formulier en high-fivete Wilma om diezelfde reden. We konden eindelijk door naar de shuttle bus.

Daar moesten we afscheid nemen. Wilma en Rinus gingen naar North, en wij drieën gingen naar South. Bij South aangekomen was het niet helemaal duidelijk waar we moesten zijn voor het inchecken, maar nadat we elke verdieping hadden bezocht, vonden we de incheckbalie. Sebas moest zelfs zijn handbagagekoffertje laten wegen, en er wat spullen uithalen. Ik deed ze in mijn tas, en gaf ze weer terug toen we door de controle waren. Broodjes voor in het vliegtuig vonden we niet, maar met een croissantje en wat water konden we in ieder geval de eerste uren doorkomen. In het vliegtuig konden we wat bestellen, maar dan moest er wel wat zijn. Nadat de minihamburgers, yoghurt en snackbox uitverkocht bleken te zijn, Sebas de laatste warme kip had, en de sandwich erg klein bleek, namen Barbara en ik maar een bakje salade, die maar half vol zat. We deelden al het eten en namen nog wat van ons eigen voedsel. Sebas probeerde te slapen, maar slaagde daar niet in, ik deed hetzelfde en slaagde iets beter, en Barbara probeerde het maar helemaal niet. Na 6,5 uur kwamen we aan in Ijsland, en met een ontbijtje vulden we onze magen en de overstaptijd. 3 uur later stonden we op Schiphol, en werden we opgehaald door mijn ouders. Van Wilma en Rinus hadden we vernomen dat ze in Dallas in hun hotel zaten.

Inmiddels zijn ook zij weer aangekomen, en werden ze op de vroege ochtend opgehaald door Sebas, die alweer een tijdje wakker was. Iedereen is weer veilig thuis, en is aan het bijkomen van de lange reis. Bedankt dat jullie allemaal meegelezen en meegeleefd hebben, en bedankt voor alle leuke reacties.