Dag 16 - naar Kamloops

We moesten Jasper weer verlaten, maar niet voordat we de Jasper Skytram hadden gedaan. Dus na het ontbijt, het inladen en het uitchecken, gingen we ervoor. Voor de zoveelste keer reden we het park in en wisten inmiddels precies waar we moesten zijn en hoe we er moesten komen. De grote wegwerkzaamheden bleven gelukkig uit, en het was nog lekker rustig om 8.30 uur, dus we konden eindelijk een beetje doorrijden.

Met een uurtje waren we er al, en zagen dat het alweer redelijk druk was. Van tevoren hadden we afgesproken dat we hoe dan ook zouden wachten, hoe lang het ook zou duren. Gelukkig viel het mee, een half uur later konden wij met de rest van de sardientjes in het blik en zouden we omhoog worden gehezen. Snel renden we nog het winkeltje in om koffie te halen. Het was namelijk wel erg koud, zo'n 5 graden. Boven zou het dus nog een stuk kouder kunnen zijn. We waren wel goed voorbereid met drie lagen bovenkleding. Terwijl we buiten aan een tafeltje onze warme dranken zaten op te drinken sprak een Nederlandse man ons aan. Nadat hij uit beleefdheid, en misschien wel met oprechte interesse, had geïnformeerd naar ons verblijf en de reis, volgde een ellenlange monoloog over zijn eigen ervaringen. Hij was uit Alaska komen rijden en zou nog twee weken hier en drie weken daar en 2 weken zus en 2 weken zo doorbrengen. Vol enthousiasme stond hij te vertellen terwijl wij beleefd luisterden en steeds harder hoopten dat we snel naar boven mochten. Toen ons nummer echter werd omgeroepen, bleek hij hetzelfde nummer te hebben. Gelukkig voegde hij zich toen weer bij zijn eigen reisgezelschap en hield hij zich ook in de kabelbaan rustig. Eenmaal boven konden we dan eindelijk over Jasper uitkijken, en het was zeker de moeite waard. Het was helemaal helder, en we konden tot 70 kilometer ver kijken. Het was zonnig en een stuk warmer dan beneden. Twee van de drie lagen konden wel uit. We zijn een uurtje blijven hangen en hebben het uitzicht goed in ons opgenomen, totdat we wakker werden uit de dagdroom en beseften dat we nog een lange rit voor de boeg hadden. Terug in het blik en naar beneden. En opeens zag Wilma vanuit de lift iets bewegen. Het bleek een jonge bruine beer die over keien sprong. Toen we iets verder waren zagen Sebas en ik ook de moeder. Omdat we niet aan het raam stonden hadden we ons tegen andere mensen aangedrukt om het te kunnen zien, maar lukte het jammer genoeg niet om ze op de foto te krijgen. Maar zo was het al leuk genoeg. Wat minder voor Rinus, want die stond helemaal opgepropt in het midden en had helemaal niks kunnen zien. En dat terwijl hij er het meest van iedereen naar had gezocht. Maar voor we het wisten waren we er voorbij en stonden we beneden.

We stapten de auto in en begonnen aan de 389 kilometer lange tocht naar Kamloops. Het begon allemaal goed, en er was genoeg natuurschoon om naar te kijken. Bossen, bergen en beekjes aan de lopende band. Totdat we opeens een soort kleine hond aan de kant van de weg zagen staan. We remden meteen af, want het leek te willen oversteken. Toen we zagen dat het een coyote was, stopten we en konden we naar hartelust foto's maken, want het bleef staan waar het stond. We waren bang dat hij zomaar zou oversteken en seinden tegemoetkomend verkeer dat meteen afremde. Het kleine dier deed een stapje achteruit en de auto's konden doorrijden. Ook wij reden weer weg en zagen toen dat wij in zijn weg hadden gestaan. Terwijl hij rustig over de weg liep keek hij om zich heen of het veilig was en bereikte algauw de overkant.

Ongeveer halverwege stopten we voor de lunch. We bestelden wat en konden toen wachten tot het gebracht werd door de ober met verkrachtersbril. De lunch was verder niet noemenswaardig en na een half uurtje zaten we weer op de weg. Na een half uurtje voelde ik opeens een enorme drang om naar de wc te gaan. Misschien dat het lag aan de halve liter lemonade die ik even daarvoor had opgeslobberd. Maar waar zijn de wc's als je ze zoekt? Opeens nergens meer. Gelukkig kun je altijd vertrouwen op het houten schijthuisje bij het begin van wandelpaden en picknickplekken en nog net op tijd vonden we er een. Tegelijk met ons draaide een andere auto de parkeerplaats op en ik dacht al aan een hardloopwedstrijd totdat ik zag dat er twee huisjes waren. Gelukkig maar. Al snel kon ik opgelucht instappen en konden we verder. Na nog een onbekend aantal kilometers zat ik rustig op mijn tablet te typen met muziek op, toen ik Rinus hoorde schreeuwen: "BEER!" Barbara trapte maar weer eens hard op de rem, draaide om en zette de auto stil. De beer was net bezig om over het hek naar een erf te klimmen toen hij ons hoorde en schrok. Snel klom hij terug en rende de bossen in. Daar zat hij te kijken wie of wat we waren. Maar hij kwam niet meer tevoorschijn. Dit was wel een feest voor wildlifespotting, zeg.

Voldaan reden we verder en even later zag ik een adelaar zweven. Deze werd echter niet belangrijk genoeg geacht om voor te stoppen en vlug reden we verder. We kwamen al in de buurt van Kamloops. Sebas had zich al de hele rit zorgen lopen maken over de eindbestemming. Volgens de TomTom lag het hotel 40 kilometer buiten Kamloops, maar dat kon gewoonweg niet kloppen. De rest, inclusief ikzelf, had zijn bedenkingen over Sebas' gelijk, maar na een korte tussenstop bleek dat hij toch goed zat. 7,5 kilometer terug en we waren er. Toen we aankwamen laadden we weer eens alle zooi uit en met overvolle handen sleepten we alles naar boven. Sebas en ik hadden geluk: midden in de kamer stond een bubbelbad. Dat werd relaxen vanavond. Maar eerst moesten we eten. Terwijl we al aan het zoeken waren op TripAdvisor, herinnerde Sebas zich dat we hier bij Denny's zouden eten. Blij dat we niet meer verder hoefden te speuren sprongen we weer de auto in en reden erheen. Eindelijk na drie jaar konden Rinus en Wilma weer bij Denny's eten. Zo lang hadden ze er naar uitgekeken, en nu was het dan zo ver. En het viel niet tegen. Ondanks dat ze geen bruinebonensoep meer hadden, was iedereen tevreden over het eten en de enthousiaste serveerster.

Op de terugweg reden we langs de Walmart. Ik wilde nog wat dingen meenemen voor in Nederland, en we moesten ook nog wat te drinken hebben. De koekjes waar ik naar op zoek was, waren uitverkocht, maar we gingen toch weer met meer weg dan gepland. Maar het komt goed hoor Niko, in Seattle zit er ook een. Eenmaal terug in het hotel, grepen we onze laatste kans om te zwemmen en trokken onze zwemkleding aan. Het bad bleek wel erg koud en het duurde even voor ik er in ging. Maar ik wilde toch wel graag van de glijbaan en voorzichtig gleed ik het water in. Barbara deed het anders. Helemaal droog liep ze het trappetje op, stapte de buis in en kon niet meer terug. Ze plonste in het koude water en was meteen door. Het bleef echter vrij koud, en het werd ook steeds drukker, dus baantjes trekkenn zat er niet in. We wilden wel de hot tub in, maar het zat er vol. Toen er twee mensen uit stapten persten Barbara en ik onszelf erbij en al snel was er genoeg ruimte voor Wilma en Sebas. Nieuwe mensen sloten zich aan en zo zaten we toch weer wat opgepropt. Lang hielden we het ook niet vol vanwege de warmte, maar we konden niet meteen weg omdat Sebas aan de praat was geraakt met een man, en als het over fietsen gaat, weet je dat het lang gaat duren. Barbara en ik liepen maar vast vooruit naar de kamers, en ik liet het bubbelbad vollopen. We waren alleen nog helemaal warm en werden rozig van het bad, dus na het douchen lagen we nog even Forensic Files te kijken en konden we heerlijk slapen. Morgen rijden we verder naar Vancouver. Tot later!