Dag 15 - hiken in Jasper

Het was zover, we gingen 22,4 kilometer hiken. Opnieuw zaten we om 8.00 uur aan het ontbijt, en sommigen schepten flink veel op, als reserve voor de hike. Bepakt en bezakt gingen we 500 meter verder naar de Subway om broodjes te halen voor tijdens de wandeling. We zouden immers de hele ochtend en middag weg blijven. Nadat we de rantsoenen hadden opgeslagen, reden we het park in.

Plotseling stopte er een auto langs de kant van de weg. Er stapte iemand uit die foto's begon te maken. In een flits zag onze dierenspotter Sebastiaan een wolf lopen. Barbara trapte de rem in en zette in een ruk de auto op de vluchtstrook. We sprongen de auto uit, pakten onze camera's en renden de weg over. Omdat er veel bosjes en bomen waren en de wolf nogal veel ijsbeerde, was hij nauwelijks te zien, laat staan op de foto te krijgen. Intussen hadden meer mensen door dat er iets rondliep, en ook het meisje dat eerst argeloos het meer stond te fotograferen zag dat er een wolf was. In een grote schapenkudde liep iedereen achter de wolf aan. Eerst in een groep de ene kant op, dan de andere kant op, oh nee toch niet, en weer terug. Van een afstandje zag je pas hoe belachelijk het er uitzag. Toen de wolf uit het zicht was verdwenen stapten we de auto weer in. We moesten nog wel een eindje door, en het was inmiddels 10.15 uur.

Lang konden we echter niet doorrijden. Er was een enorme opstopping. We hoopten op nog meer wild, maar de file was zo lang dat dat haast onmogelijk leek. Ze bleken nieuw asfalt aan het leggen zijn, en al het verkeer moest over een baan. Dat betekende dus verkeer van beide kanten. Het duurde en het duurde, en mensen gingen bij bosjes naar de bosjes om te plassen. Rinus dacht nog een poema te zien lopen, maar zeker weten doen we het niet. Ik zag wel iets, maar kon onmogelijk zien wat het was. Na een half uur konden we dan ein-de-lijk doorrijden en met de raampjes dicht vervloekten we de wegwerkers. We waren weer op weg.

We moesten weer een stuk van de Maligne River Road rijden om bij het begin van de trail te komen. Dit ging gelukkig zonder verdere tegenslagen. We reden het parkeerterreintje op, parkeerden de auto, stapten uit, deden de achterklep open, en waren net bezig om onze spullen te verzamelen en wat extra erergie naar binnen te werken toen moeder bighorn sheep vond dat we te dicht bij haar kleintjes stonden en met haar poot begon te stampen. Toen we daar te weinig aandacht aan schonken werd ze echt boos en kwam ze op ons af. We renden snel de auto in, sloten deuren en ramen en keken toe hoe het schaap om de auto heen liep. Toen de kust weer veilig leek waagden we nog een poging en pakten weer onze spullen, maar niet zonder het boze schaap in de gaten te houden. Het gevaar was gelukkig geweken en we konden aan de echte lijdensweg beginnen.

Met een gemiddelde van 5 kilometer per uur over een half geasfalteerd paadje konden we na een uur lunchen bij het tweede meer. Ter info: de hike zou ons langs 3 kleinere meren naar het grootste meer van de trail, Jacques lake, brengen. De tocht was de 11,2 kilometer heen, en 11,2 kilometer terug. Het eerste uur ging het dus wel lekker, en als echte avonturiers zaten we in het veld met onze broodjes en flesjes water, en plasten we in de bosjes. Na een kwartiertje waren we weer opgeladen en konden we verder. Al snel bleek dat Wilma wat last had van haar voet en ze begon af en toe achterop te raken. Stoppen wilde ze echter nog niet, dus liepen we door. Hoewel het boekje aangaf dat de trail vlak en makkelijk was, zaten er toch wat kleine klimmetjes in en moest je bovenal constant boomstronken en keien ontwijken. Veel rondkijken was er dus niet bij, want dan had je grote kans dat je geblesseerd uitviel. Het gebeurde meerdere malen dat er iemamd struikelde, maar vallen bleef voorlopig gelukkig uit.

De grond zag er erg mooi uit, en als we af en toe pauzeerden om te drinken zagen we dat de omgeving ook mooi was. Het derde meertje was snel bereikt en hoewel het tempo wat lager lag, gingen we nog steeds goed. Inmiddels waren we halverwege de heenweg, en we dachten de laatste 5,5 kilometer wel te gaan halen. Maar al snel werd het pad slechter en slechter begaanbaar, totdat we ook nog eens met handen en voeten over een stuk rots en aarde moesten klimmen. Daarna ging het alleen maar bergafwaarts, en dat bedoel ik niet letterlijk. Het werd modderig en glad, en er liep af en toe een beekje over de lengte van het pas. We waren meer bezig met het omzeilen van het pad dan het pad te volgen, en het meer was nog lang niet in zicht. We dachten dat het niet ver , meer kon zijn, maar achter elke bocht, achter elke heuvel lag alleen maar een nog langer bospad. Sebas had zich opgeworpen als verkenner en was een paar honderd meter vooruit gelopen. Hij kwam terug met een teleurstellende mededeling: nog steeds geen meer. Het was inmiddels 15.00 uur en we waren ruim 3 uur aan het lopen. Hoe langer we zouden doorlopen, hoe langer we terug moesten lopen. We besloten het voor gezien te houden en terug te keren. Na wat suikers naar binnen te hebben gewerkt kon de terugtocht beginnen. In het begin stapten we lekker door, blij dat we weer richting auto liepen. Sebas had Strava (een fietsapp waarmee je afstand en route kunt bijhouden) aangezet, en steeds vroegen we aan hem of er alweer een kilometer opzat. Het bleek veel langzamer te gaan dan we dachten, en teleurgesteld door het resultaat werden we steeds chagrijniger. Het tempo werd nog wat opgevoerd, maar dat bleek voor sommigen niet langer haalbaar en we hielden weer in. Toen we bij het derde meer aankwamen (op de terugweg het eerste meer) en er langs liepen, begon Sebas te roepen dat dit het tweede meer was. Na een hele discussie tussen hem, Barbara en Wilma bleek dat net toch het derde meer was. Wilma was inmiddels bekaf en wilde het liefst gaan liggen en niet meer opstaan. Ze werd echter gecommandeerd door te lopen tot we terug waren op de plek waar we hadden geluncht. Rinus en ik liepen voorop en hoorden opeens een doffe knal achter ons. Wilma was gevallen en begon te vloeken en te tieren. De godverdommes vlogen over haar lippen en ze wilde en kon niet meer verder. We hadden alleen nog wel 5,5 kilometer te gaan en op haar laatste benen redde ze het tot de bosrand en de plek waar we hadden gegeten. Daar zouden we weer even pauzeren. Terwijl iedereen bleef staan en even uithijgde, plofte Wilma op de grond neer en ging liggen. Ze was helemaal kapot en riep dat we haar maar moesten achterlaten. Er kwam nog net geen "save yourself!" achteraan. Na een korte pauze hezen we de gebroken ziel weer omhoog en gingen we door. De laatste 4,8 kilometer.

Rinus had helemaal de smaak te pakken en rende vooruit. Hij liet iedereen achter zich en pas 1 kilometer voor de parkeerplaats vonden we hem weer terug. Hij had toch even ingehouden om het laatste stuk Wilma opnieuw bij te staan. In de tussentijd was Barbara bij haar gebleven en liepen Sebas en ik zo'n 50 meter voor hun uit. Toen we echter opnieuw een doffe klap hoorden, snelden we een stukje terug en zagen dat Wilma alweer aan het opkrabbelen was. Ze riepen dat we in de buurt moesten blijven, omdat ze in de verte een dierlijk geluid hoorden. Het was gewoon een vogel, maar in de schemer van de namiddag leek alles eng, Ik moest nodig plassen, en Barbara ook, maar die liep nog met haar moeder mee, dus ik liep weer vooruit zodra ik Rinus in beeld kreeg zodat Barbara meteen kon gaan als ze op de parkeerplaats aankwam. In mijn eentje in het bos was niet zo heel fijn, maar luid bellend met de berenbel bleef ik stug doorlopen. Toen ik de auto in beeld had riep ik naar Sebas dat ik er was, die het op zijn beurt weer naar Wilma en Rinus riep. Hij en Barbara hadden nu ook versneld en zaten me op de hielen. Toen ik het schijthuisje weer uit kwam, kwam Barbara net aanlopen en zag ik Wilma het bos uit strompelen. Ook zij moest plassen, dus we laadden haar in de auto en reden 20 meter naar het huisje. Toen iedereen weer zat voelden we pas de pijn en vermoeidheid in onze benen en voeten. We waren zo blij om weer te zitten, en ik beloofde nooit meer 22 kilometer te gaan lopen zonder het terrein te kennen en geoefend te hebben. De uiteindelijke afstand die we hebben afgelegd is 22,2 kilometer, wat zou betekenen dat we 100 meter van het meer af waren. Toen Strava onze terugtocht had berekend, zagen we dat we inderdaad dichtbij waren, maar de afstand klopte duidelijk niet helemaal. Maar het maakte niks meer uit, we waren terug bij de auto en blij toe.

Nu hadden we alleen nog een stop te maken, en dat was bij de Jasper Skytram. We reden erheen en sleepten onszelf uit de auto. We liepen naar boven naar de kassa en wachtten in de rij. Het was een stuk drukker dan gisteren. Toen we aan de beurt waren kregen we te horen dat we 50 minuten later naar boven konden, om 19.30 uur. Barbara en Wilma hadden honger en wilden er liever niet op wachten. Bovendien had iedereen het koud en waren we allemaal moe. We besloten het morgenochtend maar weer te proberen, en anders was het pech.

Ook wel weer blij dat we konden zitten stapten we de auto in en reden richting het hotel. We werden een paar keer opgehouden door een opstopping, en scholden de mensen luidkeels uit als bleek dat ze midden op de weg stilstonden voor een wapiti of andersoortig hert. Toen we er doorheen waren en weer goed op weg waren met 100 kilometer per uur, stopten we pas weer bij het restaurant vlak naast het hotel, en zetten daar de auto voor de deur. Koud van vermoeidheid en de airco in het restaurant werkten we alles snel naar binnen en betaalden de rekening. We legden de paar meter naar het hotel af met de auto, en parkeerden ook daar weer vlakbij de deur. We strompelden naar binnen en leken wel een stel lichamelijk gehandicapten. We waren zo blij dat we onder de douche en naar bed konden, maar moesten wel weer vroeg op voor de skytram. Morgenochtend gaan we eens kijken wie de meeste zaken van Forensic Files heeft gekeken, het programma dat we hier in Hinton hebben ontdekt en gaat over oude moordzaken en hoe deze zijn opgelost. Dit is tevens de nieuwe tijdsaanduiding: 's ochtends geeft iedereen aan tot welk gedeelte hij het programma heeft gezien. Eens zien hoe dat gaat vanavond. Tot later!