Dag 12 - Banff National Park

Met onze gekochte boodschappen hadden we een zeer uitgebreid ontbijt. Dat moest ook wel, want we hadden een druk programma. Hoewel we relatief laat weggingen (9.30 uur), hebben we alles gered. Allereerst reden we weer naar het plaatsje Banff, en liepen naar het kantoor van Avis. Daar leek het schema direct in gevaar te komen, want het duurde nogal lang voor we aan de beurt waren. Het scheelde dan wel weer dat we heel snel klaar waren. Het devies: niks aan doen, garages doen toch niks aan zo'n klein sterretje. Hier komt het zo vaak voor dat ze wachten tot de hele ruit gebroken is en ze er een nieuwe in kunnen zetten. De enige vraag was nog of we ervoor verzekerd zijn, maar tot nog toe hebben we daar geen duidelijk antwoord op kunnen krijgen.

Toen we daarna maar het naastgelegen souvenirwinkeltje leeggekocht hadden, liepen we naar het Visitor's Center aan de overkant van de straat en zochten een kaart van de hike die we gingen doen. Precies van die omgeving lagen er geen kaarten meer dus er zat niks anders op dan in de rij te wachten. Goddank werden we uit de rij gehaald en naar een andere balie gehaald, want we waren met 1 minuut klaar, en de mensen op wie we wachtten zo te zien nog lang niet. De weersomstandigheden waren schijnbaar erg goed, maar toen we weer in de auto zaten regende het alleen maar.

We zijn naar Moraine Lake gereden, een van de mooiste meren van het park, en liepen er een rondje. Omdat we hierna naar Lake Louise zouden rijden voor de hike besloten we meteen wat te eten. Dus liepen we het café binnen waar het heerlijk warm was en kochten wat broodjes en koffie. Binnen bleken echter geen zitplaatsen te zijn dus moesten we onze lunch buiten opeten. In de kou. En de regen. Gelukkig was er een parasol waar we onder konden zitten. Dicht tegen elkaar aan werkten we alles naar binnen en gingen we weer op weg.

Het was nog twee kilometer naar Lake Louise, het meest gefotografeerde meer van Canada. Daar zouden we eerst 2,2 kilometer langs het meer lopen, en daarna 3,5 kilometer klimmen naar de voet van een van de vele gletsjers in het park (en dat ook weer terug). Ze noemen het Plain of Six Glaciers. Dat zouden we doen, als we een parkeerplaats konden vinden. De hele parking was volledig volgebouwd en 3 rondjes later zagen we het zeer somber in. Dus reden we het terrein weer af, plantten de auto ergens langs de kant van de weg en liepen het stuk naar het meer. Hiken zouden we! Eerst nog een paar foto's van het meer, en toen kon de tocht beginnen.

De eerste 2,2 kilometer gingen lekker soepel. We waren dik ingepakt maar de meeste kleding kon in die 2 kilometer wel weer uit. Toen kwam er een steile klim en kon het hijgen beginnen. Toen we weer op adem waren gekomen op een vlak stuk volgde de tweede hindernis: een rivier oversteken over een paar keien. Een aantal keien lag wat los, en een aantal lag half onder water. Na wat aarzelen en vloeken kwamen we er allemaal heelhuids en droog (op een halve natte voet van Barbara na) overheen en konden we verder. Vanaf hier was het bijna alleen maar klimmen, klimmen en nog eens klimmen. Na 1,2 kilometer alleen maar klimmen werd het Rinus te veel en ging hij samen met Wilma terug. Een paar keer tijdens de rest van de hike had ik er spijt van dat ik niet was meegegaan. Meteen werd het tempo opgeschroefd en kwam ik achter te liggen. Het was wel duidelijk dat mijn conditie een stuk minder was dan van broer en zus. Strompelend ging ik er achter aan, en ze waren aardig genoeg om steeds te wachten en me tussen hen in te laten lopen. En gelukkig waren er genoeg punten waarop we stilstonden om een foto te maken. Hoe ik het heb gered weet ik niet, maar na deze ware uitputtingsslag (ik werd zelfs om mijn rode hoofd uitgelachen door mensen die weer naar beneden kwamen) kwam het beloofde theehuis in zicht en hadden we de top bereikt in 1 uur en drie kwartier. Het was echt een idyllisch plekje, ware het niet dat het er retedruk was. Het hele theehuis zat volgepakt met hipsters en hikers. We liepen de trap op, bestelden drie lemonade, liepen naar beneden en wachtten tot onze bestelling met een liftje naar beneden werd gebracht en werd geserveerd. Een kwartier later waren we weer aan het dalen.

Je zou denken dat het dalen beter zou gaan dan het klimmen, maar ook hier had ik veel moeite mee. En ook hier bleef ik ernstig achter, nog erger dan tijdens de klim. Gelukkig bleven Barbara en Sebastiaan ook nu steeds weer wachten, maar twee stappen verder waren ze alweer meters verder. Hoewel ik redelijk goede wandelschoenen droeg kon ik niet voorkomen dat ik op de steile stukken soms weggleed, iets waardoor ik nog bangiger ging lopen bovenop een berg met een diep rafijn naast me. Tot overmaat van ramp kwam er ook nog een hele groep jongeren naar beneden denderen en moest ik bijna opzij springen om niet omver gelopen te worden. Na de afdaling kwamen we ze weer tegen, toen ze met z'n allen stonden te gillen bij de oversteek van de rivier. Eigenlijk wilde je (of ik) ze het liefst zien vallen, maar ik riep ze mijn beste advies toe "just keep moving," en een vrouw achter me gaf ze het hare "come on, it's just water." Dit gaf ze het duwtje in de rug en toen konden ook wij eindelijk weer oversteken. Nu moest ik het "keep moving" natuurlijk wel waarmaken en als een echte ballerina hupte ik over de keien. 15 seconden later stond ik met mijn twee metgezellen aan de overkant. Nog een klim en een afdaling en we waren weer bij het vlakke stuk. Ik werd er niet minder chagrijnig van, want ik was moe en bleef nog steeds achter. Maar 1 uur en 15 minuten na de inzet van de afdaling stonden we weer beneden en konden we op zoek naar Wilma en Rinus. Na een rondje langs het meer en een speurtocht over het water besloten we naar de auto te lopen en daar te wachten. Heel toevallig zagen we ze toen lopen, en stomverbaasd traden ze ons tegemoet. Ze hadden ons een uur later pas terug verwacht en Wilma vroeg me of ze wel een beetje rustig aan hadden gedaan. In denk dat mijn gezicht boekdelen sprak. Voor die dag had ik al mijn energie wel gebruikt, en ook Sebastiaan en Barbara waren moe.

We reden naar de Safeway naast het hotel, haalden warm eten en warme soep en gingen terug naar het hotel om eindelijk te eten. Helemaal koud geworden van het zweet en de koude lucht beneden (bovenop de berg was het een stuk warmer met het heerlijke zonnetje) waren we wel toe aan een warm bad en we liepen door de kou en regen naar het bubbelbad (gelukkig binnen gelegen). De warmte van het bad deed ons erg goed en na een warme douche waren we weer een beetje bijgekomen. We bespraken het programma voor de komende dagen en gingen toen maar eens lekker naar bed. Morgen rijden we naar Jasper en hebben we een aantal uitkijkpunten geselecteerd waar we willen stoppen. Even geen hike in ieder geval! Later meer...