Dag 11 - naar Banff National Park

Het werd tijd om het spookdorp te verlaten. Opnieuw gingen we naar de bakkerij om de hoek, en deze keer at ik wel weer mee. We werkten het snel naar binnen en laadden de koffers in de auto. Sebas was alweer flink aan het stressen en flikkerde alle koffers de auto in, maar moest als laatste nog tandenpoetsen, terwijl iedereen al klaarzat in de auto. Met gierende bandjes reden we weg. Via Browning reden we het saaie landschap weer tegemoet. Al vrij snel (zonder plas- of koffiepauze deze keer) kwamen we bij de Canadese grens aan. We moesten paspoorten afgeven, wat vragen beantwoorden en mochten toen met stempels in ons paspoort doorrijden. Ver kwamen we niet, want 30 meter verder stopten we bij het Canada-bord. Het statief werd tevoorschijn gehaald en we moesten allemaal in het gelid staan. Poging twee was goed genoeg en alles en iedereen werd weer ingeladen. Het volgende stuk was wat langer, ongeveer 500 meter. Toen kwamen we terecht bij het Alberta-bord, de provincie waarin we zaten. Daar pakten we niet het statief, maar gingen we weer eens in verschillende formaties bij het bord staan. Ik denk dat we er ongeveer 8 gehad hebben, in ieder geval zoveel dat de mensen die stonden te wachten een aantal keer dachten dat we iedereen wel gehad hadden, en onaangenaam verrast lachten als we weer een nieuwe formatie vormden. Uiteindelijk waren we klaar en reden weer een stukje verder. Nu werd het toch wel tijd om te plassen, en bij een uitzichtpunt (over het Waterton Park) stapten we weer uit en konden de plassers hun blaas legen.

Nu moesten we toch wel eventjes doorrijden, want we hadden nog een flink stuk af te leggen. Na 40 kilometer (wat een verademing om in Canada weer in meters te kunnen denken) kwamen we er echter achter dat er een ster in de ruit zat. De dag ervoor was er in Glacier een steentje tegen de ruit gesprongen, en was er een miniscuul pitje in het glas ontstaan. Nu had het zich opeens ontpopt tot een ware ster. Volledig in de stress reden we naar de Walmart, dronken we een kop koffie bij de McDonalds in de Walmart, zochten het telefoonnummer van Avis op, belden, hingen weer op omdat de beste jongeman ons wilde doorverbinden met de wegenwacht, en reden naar de Forddealer een paar honderd meter terug. De autoverkoper buiten had duidelijk geen idee waar we het over hadden toen we vroegen naar een sticker of opvulling voor de ster. Hij nam ons mee naar de servicemannen, maar ook zij leken geen idee te hebben wat we bedoelden. Ze stuurden ons door naar de ruitenspecialisten verderop, dus wij reden er braaf naartoe. Blij dat we het gevonden hadden, wilden we al bijna uit de auto springen, totdat ik zag dat ze tussen 12.00 uur en 13.00 uur gesloten waren, en nu was het 12.06 uur. Inmiddels ietwat geïrriteerd door het hele gebeuren besloten we maar gewoon door te rijden en het Aviskantoor in Banff op te zoeken. We hadden ook nog geen honger, dus vol gas (want we moesten nu toch wel echt even kilometers maken) reden we weg.

Algauw zaten we weer op de goede weg nadat we eenmaal verkeerd waren gereden, en gingen we lekker. We besloten bij het volgende dorpje te stoppen voor eten, maar misten het volledig. Dan maar het volgende, dst stond al op de borden. Toen we echter honger begonnen te krijgen om 14.30 uur was er in velden of wegen niks geen dorpje te bekennen. Wel bossen en bergen, en nog meer bossen en bergen, maar geen dorp, en zelfs geen bord langs de kant van de weg. Een snelle blik op de TomTom liet zien dat het "volgende dorpje" waar we van plan waren te stoppen nog 75 kilometer verder was. Dus zetten we de auto aan de kant, haalden al het eten en drinken uit alle hoeken en gaten van de auto, pleurden het op een picknicktafel en aten wat er te eten viel. Met gevulde magen waren we iets minder chagrijnig, en daarbij kwam dat we niet zo heeeel lang meer hoefden, nog maar 120 kilometer.

De rest van het ritje ging redelijk voorspoedig, hier en daar stopten we voor een uitzichtfoto. We werden nog flink aangestaard door een stel Canadezen op een parkeerplaats toen we daar aan kwamen rijden. We maakten maar snel wat foto's en reden verder. Tijdens het optrekken werden we bijna van achteren aangereden door een vrachtwagen die van een heuvel kwam reden, maar de Schumacher in Sebas kwam boven en we reden nog net op tijd bij hem weg. Af en toe zat hij weer achter ons, maar toen we stopten langs een meer raakten we hem definitief kwijt.

Het was aardig gaan regenen en op sommige plaatsen was het niet warmer dan 10 graden Celsius. Na het ritje door de bergen kwamen we aan in Canmore, het dorpje waar we de komende twee nachten zouden verblijven. Het ene na het andere mooie hotel kwam langs, en uiteindelijk zagen we het onze. Van buiten zag het er schattig uit, en het bleek best een groot terrein. Tijdens het parkeren van de auto werden we weer langdurig aangestaard. Misschien typerend voor Canadezen? Of lag het aan ons? In ieder geval, het huisje is een echte skilodge, compleet met open haard. Het is wat klein, maar laten we het knus noemen. We haalden wat boodschappen en gingen op zoek naar eten. We kwamen uit in het plaatsje Banff, wat in het nationale park Banff ligt, dus we konden direct voor een hele dag betalen. Het bleek een heel leuk plaatsje, met heel leuke winkeltjes. Het restaurant dat we hadden uitgekozen bleek weer eens uitermate populair, want om 18.45 uur kregen we te horen dat ze tussen 21.00 en 21.30 uur pas plaats zouden hebben voor vijf personen. Dus werd het een heerlijk maal bij de McDonalds, en hadden we tijd over om de winkeltjes af te struinen. Ook vonden we het kantoor van Avis, inmiddels gesloten. Om 21.00 uur was het over en uit, zowel met de winkeltjes als met ons.

We reden weer terug naar het hotel, en zaten in onze knusse woonkamer. We bekeken welke hike we de volgende dag zouden doen. Daarvoor moest ik nog even wat uit de auto halen, en toen ik terugkwam stond onze buurman buiten een flinke pot wiet te roken. De geur was vrij doordringend, en al snel hing de geur ook bij ons binnen. We werden er maar slaperig van, maar een langsrijdende goederentrein aan de overkant van de straat schudde ons weer wakker. Toen deze voorbij was gingen we langzaamaan naar bed toe, en zagen we dat aan de andere kant van het huisje de snelweg lag. Het rustieke hotel lag tussen een spoor en een snelweg in, precies wat we hadden verwacht van een natuurrijk gebied. Toch waren we moe genoeg om lekker te slapen. Morgen staat ons een hike van 10,6 kilometer in Banff te wachten, maar moeten we eerst 's ochtends langs het Avis kantoor. Later meer!