Dag 2 - Denver

Voor vandaag hadden we wilde plannen: shoppen in de outlet mall en Denver zien. Een van de twee is gelukt. We waren vroeg wakker, rond een uurtje of 8 waren we wel klaar om te ontbijten. We liepen naar de onbijtzaal, gesitueerd in de lobby en gingen direct op zoek naar bordjes. Nergens te bespeuren. De rebel Sebas negeerde het bordje Personnel only, liep de ruimte in waar het bordje voor bedoeld was en vroeg naar de bordjes. Die waren er niet meer...We kregen het toch voor elkaar om een en ander bij elkaar te schrapen in een cornflakesbakje en op die manier alles naar binnen te schrokken. Toen was het tijd voor de mall. Het was een kleine 50 minuten rijden. Toen we in het gebied waren waar de mall lag, reden we wat van de ene plek naar de andere totdat we winkels zagen. We waren er. Dachten we. Nadat we eerst rechtsom waren gelopen en daarna linksom de buitenkant van de vermeende mall waren afgestruind kwamen we tot de ontdekking dat er geen ingang was. Tenminste, geen hoofdingang. En toen drong het tot me door dat de winkels die er zaten niet thuishoorden in een outlet mall. We zaten verkeerd! We liepen terug naar de auto en Barbara nam het stuur over. En dat hebben we geweten! Bij de eerste kruising stapte ze vol op de rem, waardoor we niet alleen 10 meter voor de kruising al tot stilstand kwamen, maar ook onze maag drie keer ronddraaide, twee keer klapte en een keer zwaaide, alsof het wilde zeggen "zeg maar dag tegen je ontbijt." Nee, zo erg was het natuurlijk niet, maar niemand van ons zal snel nog eens met links remmen. Na nog wat rondgereden te hebben en een paar keer te vroeg of te laat te zijn afgeslagen, vonden we de goede winkels. Vol goede moed stapten we de mall binnen, maar deze zonk me meteen in de schoenen. Alles was dicht. Wifi werkte nauwelijks, maar wat rondvragen leerde ons dat de winkels om 11.00 uur pas open zouden gaan. Tijd voor Starbucks dus, en zo ging de tijd als vanzelf voorbij.

We splitsten ons op, Sebas en ik samen, en Barbara, Wilma en Rinus in een team. In sneltreinvaart renden we de winkels af, keer op keer werd de creditcard getrokken, en na twee uur winkelen hadden Sebas en ik al ieder drie tassen. Het drietal had het een stuk bescheidener gehouden, maar we waren dan ook nog niet klaar. Eerst moesten we even opladen voor de tweede ronde. Een klein rondje door het Food Court leerde ons dat we verder moesten zoeken naar iets eetbaars. We gingen naar de Super Target en kochten wat belegde broodjes en drinken, en besloten dit buiten te verorberen. Dat leverde ons behoorlijk wat vreemde blikken op, mensen wisten niet echt wat ze van ons moesten denken. Alleen zwervers eten buiten op bankjes, maar vijf zwervers in verschillende leeftijdscategorieën met Tommy Hilfigertassen? Dat klopte niet...Aangezien ik behoorlijk misselijk was geworden, kon het me allemaal weinig deren. Het enige wat ik wilde was even wat eten, en wat kan een broodje nou voor kwaad? Nou, er zaten meer nadelen dan voordelen aan. Het enige voordeel dat er weer wat voedsel mijn maag in kon stromen werd teniet gedaan door de smaak en de staat van het brood, die er voor zorgden dat mijn lichaam het bijna afstootte. Maar het ultieme geneesmiddel is verder winkelen.

Al snel moest ik me weer focussen op wat we nodig hadden en waar we daarvoor moesten zijn. In rap tempo werkten we de lijst af en om half 4 waren we klaar en er klaar mee, en een reistas vol kleding rijker. We besloten in het Food Court wat te gaan drinken en te wachten op de rest, die er een paar minuten later ook aan kwamen strompelen met aanzienlijk minder spullen, maar toch net zo klaar als wij. Het was maar tijd om weer op te stappen, tijd om deel 2 van het dagplan af te werken. En daar ging het mis. Eerst moest er een stop gemaakt worden bij een outdoorstore om berenspray te kopen. Maar de winkel was zo groot en ze hadden zoveel leuke spullen, dat we toch weer bijna een uur verder waren toen we weer naar buiten liepen met een stuk of 10 items meer dan waarvoor we gekomen waren. Het tweede probleem diende zich aan toen er op de route terug een deel van de weg was afgesloten en er een detour werd aangegeven. Dit zorgt altijd voor een conflict tussen de TomTom die je elke keer weer terugstuurt naar de oorspronkelijke route en de praktijk die een dikke middelvinger opsteekt met haar "Road Closed" borden. Uiteindelijk vonden we de weg terug en reden door langs downtown Denver naar het hotel. Achteraf een fout, want vlak voorbij Downtown kwamen we er achter dat eigenlijk iedereen wel trek had en sommigen ook nog wel wilden zwemmen. Maar we waren weer net te ver doorgereden om om te keren, dus we besloten te kijken wat we gingen doen. Dat kwam neer op tassen dumpen in het hotel en eten bij een diner in de buurt. Dit was echt een ouderwetse diner in Art Deco stijl en authentieke inrichting. Het was binnen echter zo koud dat we buiten wilden zitten. Ook niet ideaal, want daar zaten steekvliegen. Dat resulteerde in Tourette-achtige schreeuwfestijnen vanwege het onaangename gevoel van de steken. Maar het eten was prima en de sfeer zat er ondanks de vermoeidheid nog goed in. Na het eten was het veel te laat om naar Denver te rijden en wilden we eigenlijk alleen maar liggen en/of zwemmen. Dus de 500 meter terug naar het hotel werden teruggereden en na een snelle duik lagen we om 22.00 uur weer lekker te snurken. Morgen liggen een rit naar Mount Evans en de scenic byway naar Estes Park in het verschiet. Tot later!