Dag 1 - op weg naar Denver

Om 6.45 uur ging de wekker. Tijd om ons klaar te maken. Na de laatste dingen ingepakt te hebben bracht Sebas mij met de koffers naar mijn ouders. Hij reed door naar Rinus en Wilma, om hen naar Schiphol te brengen. Hun vlucht zou om 11.00 uur vertrekken. Daarna haalde hij Barbara op en nam haar mee naar mijn ouders, die ons naar Schiphol hebben gebracht. Ingecheckt hadden we al, dus we leverden onze bagage in en gingen door de douane. Eenmaal binnen bij Vertrekhal 3 besloten we een vriend van ons, Rens, op te zoeken die op zijn vlucht naar Aruba zat te wachten in Vertrekhal 2. We hoefden alleen onze paspoorten te scannen en konden dan doorlopen, ware het niet dat Barbara als eerste door het poortje ging en werd tegengehouden door een douanebeambte die haar onderlegde aan een heus vragenvuur. Roodaangelopen en bezweet door de warmte op de luchthaven leek zij een ware terrorist. De beambte vroeg haar wat ze kwam doen en waar zij naartoe ging. Hij vroeg haar welke vlucht ze moest hebben en waar ze vandaan kwam. Ze antwoordde dat ze naar Denver ging en dat ze uit Nederland kwam, maar dat ze een vriend wilde opzoeken bij een andere gate. Na wat gesputter en rare blikken kon de beambte niet anders dan haar laten doorlopen. Bij Sebas werkte de scanner niet direct en toen hij dit aangaf bij diezelfde beambte kon ook hij rekenen op een bits 'waarom wil je erdoor dan.' Sebas zei dat hij bij zijn zusje hoorde en met haar meeliep naar diezelfde vriend. Ik was ondertussen ook door de poort gekomen en gedrieën renden we zowat naar gate E5. Gelukkig zat Rens nog rustig te wachten en keek hij verrast op dat we het toch nog hadden gered. Na een korte ontmoeting moest hij toch echt boarden en kon voor ons het winkelen beginnen. De standaardroute werd afgewerkt: parfumerie, tijdschriftenwinkel, lunch en gadgetshop, en toen gingen we naar de gate. De beloofde 19 minuten lopen bleken mee te vallen dus een rondje toilet was nog mogelijk. Hierna gingen we toch maar door de laatste controle en zochten we onze stoelen op. Zonder maaltijd, maar met gratis drinken (toch weer een meevaller), was het enigszins hongerlijden, maar gelukkig hadden we een halve koffer vol met eten mee. De vluchtduur naar Reykjavik viel mee, een filmpje verder waren we er toch al bijna.

Na een korte tussenstop, waarbij de eerste souvenirs al ingekocht zijn en het avondeten werd verorberd (waarvoor we een schamele 33 euro kwijt waren voor een McDonalds-achtige maaltijd), konden we, weliswaar te laat, boarden. Deze keer werden we met een bus naar het vliegtuig gebracht en hebben we de Ijslandse grond aangeraakt en de wind gevoeld. Ik kan je vertellen, dat was een fris windje. De zon scheen, maar het was 12 graden en ik verlangde spontaan naar mijn snuggie. Na nog een laatste bus vol toeristen het toestel ingeladen te hebben konden we dan "finally depart," aldus de piloot. Een vlucht van 7,5 uur, die Barbara bijna zonder entertainment system had moeten uitzitten. Haar scherm werkte niet, en na hevig tikken en een boze achterwaartse kopstoot van haar voorbuurvrouw heeft een steward het scherm gereset. Gelukkig, hij deed het weer. Tenminste, zo leek het. Drukte je op een bepaald deel van het scherm, dan reageerde een heel ander deel. Drukte je op Movies, dan ging je naar TV. Pas een uur voordat we zouden landen deed het scherm het naar behoren. Maar wat waren we blij dat we konden uitstappen. Onze tweede vlucht leek een eeuwigheid te duren. Van ellende wisten we niet meer hoe we moesten zitten, liggen of ademen. Natuurlijk zaten er naast ons twee kleine kinderen die om de beurt hun broek volscheten, en de lucht was werkelijk niet te harden. Ook lag er eentje constant te jammeren en te huilen, als je zelf steeds vermoeider raakt een gekmakend feit. Maar alles kwam goed op het moment dat we voet aan de grond zetten. We renden naar de douane, stonden weer heerlijk een uur in de rij, werden onderworpen aan een kruisverhoor van een zeer charmante douanebeambte die duidelijk héél véél voldoening haalt uit zijn werk, en konden onze koffers halen die al stil lagen te wachten op de band.

Nu was het alleen nog wachten op Rinus en Wilma, die op Dallas 2,5 uur vertraging hadden. Overmand door vermoeidheid, maar in de wetenschap dat we al 12 uur hadden gezeten - een conflict dat door onze billen werd gewonnen - zochten we stoelen op en wachtten, en wachtten, en wachtten. Uiteindelijk kwamen ze er dan toch echt aan, konden we eten (ik was inmiddels niet alleen chagrijnig van vermoeidheid, maar vooral ook door honger, een dodelijke combinatie voor de mensen om mij heen), en de auto ophalen. Dit betekende met het Avisbusje naar de Avislocatie, in de rij staan voor de Avisbalie en wegrijden met een Monstertruck (foto's volgen nog). Zo een waarmee je over andere auto's heen kunt rijden, met banden zo groot als mensen, en een trap om te kunnen instappen. De auto is zo breed dat je nooit iemand van je medepassagiers hoeft tegen te komen. Wat een auto, welcome to America. Na wat strubbelingen met de handrem konden we naar het hotel 15 minuten verderop, inchecken, douchen en slapen. Wat een heerlijkheid. Ik was inmiddels 25 uur en 3 kwartier wakker, in Nederland was het alweer ochtend. Ik had bijna kunnen Skypen met mijn moeder, die alweer wakker werd rond de tijd dat wij eindelijk konden slapen. Wat een helse dag, een dag van wachten, aldus Sebas. Morgen wordt het een dag van doen: kleding inslaan in de outlet mall, en wie weet wat nog meer. De reis kan beginnen.