Dag 13- van Banff naar Jasper

Vandaag verlieten we Banff alweer voor Jasper. De weg voerde ons dwars door beide nationale parken, en op weg naar de plaats waar we de komende drie nachten zouden verblijven (Hinton) stopten we op verschillende plekken.

Om 7.30 uur stonden we op en gingen we aan het ontbijt, waar we nog altijd een half weeshuis mee konden voeden. We deden ons best om zoveel mogelijk op te eten en drinken, maar we moesten nog steeds veel meeslepen. Na het inpakken en koffie drinken volgde het heikele punt van elke vertrekdag: alles in de auto krijgen. Samen met Sebas bracht ik alle koffers en tassen naar beneden, en terwijl Sebas alle koffers inlaadde, deed ik de boodschappentasjes. Die liggen op de achterbank, op een dichtgeklapte stoel. Er waren er zoveel, en er lag al het een en ander aan schoenen en slippers, en daarbovenop moesten ook nog twee rugtassen komen, en alles moest ook nog eens zo ingericht dat we makkelijk bij het eten konden, en ik werd er zo chagrijnig van dat ik het liefst alles in (of uit) de auto flikkerde. Maar met een beetje (of veel) vloeken kreeg ik het er toch in, en ook Sebas was klaar met de koffers. Dus konden we gaan.

Deze keer reden we Banff in en gingen over de snelweg, die dwars door het park loopt, direct richting Lake Louise, en daar voorbij. De eerste stop was Peyto Lake. Tijdens het rijden en remmen verschoof de ene tas na de andere en schoof ook mijn koffer dreigend steeds een stukje vooruit, totdat hij bij een keer flink remmen volledig over alle tasjes schoof en tot stilstand kwam tegen de rugleuning van rij twee. Wilma deed haar uiterste best om de koffer terug te duwen, maar was vrij kansloos. We draaiden de parkeerplaats op, zetten de auto neer op een zandhoop en legden eerst de koffers goed. Ook de tasjes werden enigszins gereorganiseerd, en toen konden we daadwerkelijk naar Peyto Lake.

Ik dacht dat we een rustig dagje zouden hebben, met veel rijden en af en toe stoppen bij een uitzichtpunt, zodat we de beentjes wat konden laten rusten. We werden echter verrast met een steile klim van 10 minuten naar het uitkijkpunt toe. Het was wel een mooi uitzicht, met in het dal een turquoizen meer en daarachter hoge bergen. Het dek stond alleen helemaal volgepakt met toeristen, dus we moesten ons er doorheen worstelen alvorens we weer eens in verschillende formaties op de foto konden. Hierna kon de afdaling beginnen, die natuurlijk net zo steil was, maar dan naar beneden toe. Scheelt een hoge hartslag, maar het is wel goed opletten. We kwamen wel weer veilig beneden, en Sebas hielp met zijn beste Engelse accent nog een Brits gezin dat de weg naar beneden kwijt was. Het was nog even wachten op Rinus en Wilma, maar toen zij er ook weer waren konden we weer de droge, warme auto in. Want ja, hier is het ook koud en nat (10 - 12 graden Celsius, veel wind, en heel veel buien).

We gingen op weg naar de volgende stop: Mistaya Canyon. Ook hier moesten we weer een stuk lopen om bij de daadwerkelijke bezienswaardigheid te komen. Alleen deze keer begon het bergafwaarts. Over zand en keien liepen we met onze gladde zooltjes naar beneden, en zonder vallen zijn we er veilig aangekomen. Er stond ons een bijzonder natuurverschijnsel te wachten. Vanaf een hoge brug keek je naar beneden een diepe kloof in. Door het geweld van het water was de kloof in bochten gevormd, en gaven natuurlijke gleuven in de zijkanten van de canyon aan welke waterstanden de rivier had gekend. Het was wel een mooi gezicht, en vanuit verschillende hoeken gaf het verrassende aangezichten. Het stuk terug bergop viel me weer zwaar en opgewarmd en uitgeput kwamen we weer bij de auto.

Tijd voor de derde stop: de Icefields. Het was een aantal kilometers rijden, maar dan kwam je wel weer een heel ander naruurverschijnsel tegen: een gletsjer. Vanaf de parkeerplaats kon je - weer eens bergopwaarts - vlakbij een gletsjer komen. En dan bedoel ik echt vlakbij. Er zat misschien nog 20 meter tussen ons en het ijs. Het waaide er hard en de wind was koud! Maar goed ingepakt gingen we erheen en viel de klim ons weer eens zwaar. Maar we hadden weer de rotsen getrotseerd en stonden aan de voet van de gletsjer. Weer kwamen de fototoestellen tevoorschijn. Toch helemaal koud geworden wilde ik het liefst zo snel mogelijk naar de auto, maar de rest wilde het rondje afmaken, en ik ging mee. Het bleek gelukkig niet lang te zijn en de afdaling kon beginnen. Met een paar keer uitglijden kwamen we beneden waar Sebas ons al stond op te wachten. Die was naar beneden gevlogen, zo leek het, omdat hij zich wat licht in het hoofd voelde worden.

Het was ook al 14.00 uur, dus het werd wel tijd om te eten. Het plan was om naar de Glacier Skywalk te gaan, een halfrond glazen plateau met uitzicht op een ravijn vol watervallen en andere natuurlijke pracht en praal. Daar zouden ze ook wel een eetgelegenheid hebben, dachten we. Dus we reden naar de plek waar de skywalk zou zijn, een beetje op de gok, want het stond nog niet op een kaart aangegeven, zo nieuw is het. Toen we erheen reden zagen we alleen maar bussen rijden met de tekst "Skywalk" op de zijkant. Zouden we dan vanaf het nabijgelegen Glacier Adventure naar de skywalk gebracht moeten worden? Ja. We reden erlangs en zagen dat het alleen maar een glazen plateau was. Met geel-zwart lint was de bouwplaats nog afgezet, maar je kon wel het plateau al op. Omdat het ons leek dat het veel tijd zou kosten om met de bus heen en weer gebracht te worden, en we bovendien geen zin hadden om in de kou op de bus te wachten, en ook omdat ik een pas afgebouwd glazen plaatje boven een afgrond van 500 meter diep voor geen millimeter vertrouw, besloten we door te rijden.

We hadden nog altijd honger natuurlijk, maar moesten nog even verder. We reden naar de Sunwapta Falls. Als een geschenk uit de hemel doemde daar een restaurant op. Met onze laatste krachten strompelden we de trappen op, en bekeken de opties. Wat sandwiches en heerlijke kippensoep waren onze buit, en gretig aten we alles op. Daarna hadden we weer wat energie, en deze besteedden we direct aan de naastgelegen giftshop. Geen enkele giftshop wordt door ons verlaten zonder een aankoop te doen, en vandaag kocht ik een nieuwe reisgenoot genaamd Moose, een elandknuffel in Canada-truitje en Canada-muts. Een echte Canada-fan.

Maar we kwamen op deze plek voor de Sunwapta Falls. 1 kilometer verder was de parkeerplaats, en omdat we al heel wat geklommen hadden vandaag, gingen we er lekker heen met de auto. Door de bomen zagen we de waterval niet meer, en aangezien het regende en niemand wist hoe ver we nu weer moesten lopen, bleven Wima en Rinus in de auto. Gedrieën liepen we het pad af en hoorden meteen het water al. 50 meter verder stonden we op de brug naar de warerval te kijken. Weer zo'n beukende massa die groeven en gleuven in de rotsen sneed. Hoewel het geweld van het water indrukwekkend was, was er verder niet veel bijzonders aan deze waterval en zaten we al snel weer in de auto.

Het was tijd voor de laatste stop: de Athabasca Falls. Op de parkeerplaats van deze waterval was het een stuk drukker, dus we dachten dat het een stuk mooier zou zijn. En dat was het ook. Als je komt aanlopen zie je een brede rivier die opeens stopt. Als je even verder loopt, zie je dat het water uit de rivier met een enorme kracht in een gat van 100 meter diep verdwijnt en verder stroomt in een lager gelegen rivier. Je kunt het uit verschillende hoeken zien, en elke hoek is even mooi. We liepen er wat rond en lazen de informatieborden. Toen waren we er wel klaar mee, en kwamen tot het besef dat we ook nog naar het hotel moesten.

In een ruk reden we erheen, en 2 uur later kwamen we aan. We checkten in, gooiden alle koffers op een kar, droegen rugzakken en hielden allemaal een paar boodschappentasjes in de hand. Vol schaamte over de hoeveelheid bagage renden we langs de receptie naar de lift, legden alles op de kamers en zochten een restaurant uit. Het werd er een 50 meter verderop. We hebben er heerlijk gegeten, maar zaten heel snel vol. Sebas wilde graag zwemmen in het zwembad met glijbaan, dus haast was geboden. Om 20.00 uur renden we terug naar het hotel, schoten in onze zwemkleding en liepen naar beneden. Ik lag lekker te dobberen in het bubbelbad terwijl Sebas en Barbara van de glijbaan gingen, die uitkwam in het kleine zwembadje. Meteen enorme noodvaart kwamen ze er af en het bad raakte bijna leeg. Toen vonden zij en Wilma het wel tijd voor wat ontspanning en kwamen ze erbij zitten. Na een tijdje was het wel genoeg geweest, en werd het ook te warm, dus we gingen naar de kamers, douchten en gingen slapen. Morgen weer een druk dagje voor de boeg, maar de hike bewaren we voor overmorgen. Morgen meer!