Dag 4 - Rocky Mountain National Park

Vandaag was het hike-tijd. Om 6.30 uur stond iedereen naast zijn bed. Het eerder gekochte ontbijt werd genuttigd en toen was het tijd om ons klaar te maken voor de wandeltocht. Er was wat onenigheid over welke trail we zouden volgen, maar uiteindelijk waren we het er over eens dat we rustig moesten beginnen, en de keuze viel op een hike van ongeveer 6 km. Maar eerst moesten we ons dus klaarmaken. En daar ging wel wat tijd overheen. Dat kwam door twee dingen. Ten eerste zaten we met z'n vijven op een kamer (oke, er waren twee kamers, een kamer met een bed van 120 en een bed van 100 cm, en een kamer met een bed van 140, gescheiden door een gipsplaat) met een badkamer en een wc in de badkamer. Dit betekende dat we alles om de beurt moesten doen, en dat er af en toe niemand de wc in kon vanwege de lucht die de voorganger had achtergelaten...Maar dit terzijde. De tweede reden dat het allemaal wat langer duurde was dat we een volle hikersbepakking aan moesten. Een broek, shirt, wandelschoenen met daarin wandelsokken en een pet was de basis. Daarbij kwam nog een volle rugzak met waterzak, pleisters, fotocamera, verrekijker, berenspay en voedselrantsoenen. De charme spatte er van af...

Toen eindelijk iedereen klaar was reden we naar het park en namen de shuttle naar Bear Lake. We zouden eerst de route volgen die om het meer liep en vervolgens de trail naar Emerald Lake volgen. Maar we stuitten op een probleem: de flesjes water lagen nog op de tafel in het motel. Sebas en ik hadden onze waterzakken wel gevuld maar dat zou niet genoeg zijn. Gelukkig verkochten ze bij Bear Lake bidons en kon je deze vullen met bergwater. Toen waren we eindelijk klaar om de eerste 800 meter om het meer af te leggen. En het was werkelijk prachtig. Omgeven door bossen en zowel begroeide als besneeuwde bergtoppen was het een sprookjesachtig plaatje. Het enige wat miste was een beer. Maar goed, ook zo was het een fantastische trail. Na een klein half uurtje lopen (je zit op grote hoogte, moet steeds heuvelop heuvelaf en niet te vergeten veel foto's maken) kwamen we terug bij waar we begonnen en was het tijd om aan de trail naar Emerald Lake te beginnen. In de shuttle hadden we al gehoord dat vrijwel de hele route bergop was, dus dat beloofde wat. Maar dat het zo vermoeiend was had niemand verwacht. Na 500 meter alleen maar klimmen hielden we al pauze. Maar zo erg kon het toch niet zijn? Het was 6 km heen en terug, dus 3 km moesten we toch wel bergop kunnen lopen? Het bleek toch wel een stuk zwaarder dan gedacht, en volgens mij klopte de afstand ook voor geen meter. Maar de uitzichten waren adembenemend (of ik voelde me zo omdat ik me op 3600 meter hoogte bevond), en er waren gelukkig voldoende plekken de moeite waard om te stoppen en op de foto te nemen (wat ons ook meteen de gelegenheid gaf om op adem te komen).

Bij Dream Lake waren we op ongeveer 2/3 van de route. Daar raakten we aan de praat met een Texaan die in Kansas woonde en al 17 jaar lang naar Rocky Mountain National Park kwam. Toen hij hoorde dat wij uit Nederland kwamen begon hij meteen over hoe erg hij het vond te horen over de vliegcrash. We komen steeds vaker mensen tegen die weten wat Nederland is, bijvoorbeeld van het voetbal en Louis van Gaal. En zo ook van de crash. Nadat we nog even met de man hadden staan praten wilde hij ons niet nog langer ophouden en ging hij genieten van het uitzicht op Dream Lake. Maar voordat wij verder liepen wilde ik hem graag nog iets geven. Vanuit Nederland hadden Sebas en ik een zakje met delftsblauwe klompjes meegenomen, om te geven aan mensen die we onderweg zouden tegenkomen of in restaurants konden geven als extra bedankje. Dit was de perfecte gelegenheid om er eentje weg te geven, en de man was zichtbaar geraakt. Hij vroeg of hij het aan zijn vrouw mocht geven, omdat zij normaal gesproken mee ging, maar inmiddels invalide was en niet meer mee kon. Ik zei "nee liever niet," haha, nee natuurlijk zei ik dat dat mocht en we groetten elkaar om onze weg weer te vervolgen. We hadden nog wel even te gaan, maar 50 meter verder stonden we alweer stil bij een groepje mensen dat stond te vissen. Er gebeurde echter vrij weinig en we besloten nu maar echt een stuk door te lopen. Het werd echter steeds zwaarder en na een tijdje stond ik te tollen op mijn benen. We hoorden dat het nog maar 300 meter naar Emerald Lake was, dus we moesten nog even doorzetten. En de beloning was groot. Boven de bomengrens lag een meer omgeven door kale, besneeuwde rotsen. Het was een apart landschap maar daarom des te mooier. We hebben er een minuut of 20 gezeten en begonnen toen aan de afdaling. Dit ging een stuk sneller en een stuk soepeler. Met drie kwartier waren we weer beneden. Ons plan om halverwege de terugweg af te buigen naar een andere trail lieten we maar voor wat het was. We wilden ook graag nog de weg door het park af rijden, en er moest ook weer gegeten worden. Dus toen we beneden aankwamen hielden we een korte plaspauze en renden we naar de shuttle die klaarstond. De chauffeur gooide echter zijn deuren dicht en wilde ons niet meer binnen laten terwijl de bus nog half leeg was. Hij deed nog even de deur open, riep wat en reed weg. 50 meter verder stond hij echter weer stil en even later kwam er een ranger naar ons toe. Ze zei dat de chauffeur had gevraagd of ze naar ons toe wilde gaan om uit te leggen dat hij nog drie stops had en bij de volgende stop een hele rij wachtenden had. Precies wat we dachten, maar toch aardig dat hij de tijd had genomen om het uit te leggen.

Al snel kwam de volgende shuttle er aan en konden we terug naar de auto. Inmiddels hadden we van een andere ranger gehoord dat er aan de Trail Ridge Road een bezoekerscentrum was met restaurant. Het leek vrij dichtbij maar met honger in je maag is niks dichtbij genoeg. Uiteindelijk kwamen we op de goede bestemming en renden naar het restaurant. Daarna liepen we nog een rondje door de souvenirswinkel en besloten we dat we niet zoveel zin meer hadden om de hele weg af te rijden. Dus spraken we af tot het volgende uitkijkpunt te rijden en daarna om te draaien. Bleek het uitkijkpunt op 200 meter afstand van het bezoekerscentrum te liggen. Toch zijn we maar omgedraaid en begonnen aan de terugweg. Nu we hadden gegeten hadden we weer zin om af en toe ergens te stoppen om te genieten van het uitzicht. Af en toe stoppen kwamen neer op elke paar 100 meter. Maar keer op keer was het indrukwekkend. Na twee uur reden we het park weer uit met goede indrukken van hoe het park er in het geheel uit moest zien. Ik begreep wel dat een man 17 jaar lang ditzelfde park bezocht. Het is dat ik de tijd niet wil nemen om elk jaar naar dezelfde plek te gaan, maar het is zeker de moeite waard om het een keer te bezoeken.

We reden terug naar het motel, en Wilma, Sebas en ik reden vervolgens door om de hoofdstraat van Estes Park nog eens goed te bekijken. Van buiten bleek het leuker dan van de binnenkant van de winkels, met alle kitsche troep die niks met het gebied te maken hadden. Rond 19.00 uur reden we met z'n vijven opnieuw naar Smoking Dave's, het restaurant waar we eigenlijk de avond ervoor hadden willen eten. Met een blik op de ingang zagen we dat de wachttijd minstens even lang moest zijn, dus reden we naar een Mexicaans restaurant vlakbij het motel. Zittend aan een tafeltje namen we eens goed de tijd om om ons heen te kijken, en het zag er allemaal niet erg fris uit. Maar het eten was goed, en veel! De rust werd wel enigszins verstoord door een gek wijf aan een tafeltje vlakbij ons. Samen met een jongen zat ze aan een tafeltje, maar als iemand zei dat ze alleen zat had ik het ook geloofd. Ze praatte aan een stuk door en wist echt niet van ophouden. Daarbij hield ze ook geen normaal volume aan, maar kon iedereen in het restaurant exact horen wat ze zei. Ik vroeg Barbara een foto te maken aangezien ik haar niet kon zien, maar wel nieuwsgierig was geworden door wat ik hoorde. Een blik op de foto zei genoeg. Als een hysterisch geworden aap zat ze met haar handen in de lucht en een woeste blik aan een tafeltje. Toen wij inmiddels aan het dessert zaten stond de jongen opeens op en liep naar buiten. Het meisje zat aan de telefoon en stak haar middelvinger naar hem op. Ook zij liep naar buiten en we dachten dat het afgelopen was. Maar toen kwam de jongen weer binnen, ging zitten en leek te gaan betalen. Toen liep hij naar het toilet en kwam ook het meisje weer binnen. Ze ging zitten en dronk rustig haar drankje op. Zelfs de ober zat nieuwsgierig te kijken wat er nu ging gebeuren. De jongen kwam weer van het toilet af en wat er toen gebeurde was een enorme anticlimax. Hij ging weer zitten, en het meisje was wat stiller, maar dat was het dan ook. Wij hadden al betaald en konden ons verblijf niet langer rekken, dus helaas hebben we niet kunnen zien hoe het afliep. We reden terug naar het motel, dronken nog wat en gingen toen maar naar bed. Morgen moeten we 800 km naar Pinedale rijden, dus wat rust kunnen we goed gebruiken. Morgen weer een update!