Dag 20 - Seattle

We stonden niet al te vroeg op, een keertje rustig aan beginnen kon ook geen kwaad. Eerst maar weer eens ontbijten. Beneden in de lobby, in een hoekje van de ruimte, was een 'ontbijtzaal' ingericht. Direct zagen we rechts de tafel met etenswaren, maar er miste nogal wat. Geen ei, geen brood, geen bagels, geen jam? Wat was dit?! Maar verdomd, daar stond in een ander klein hoekje nog een klein tafeltje met zoetigheid en brood. Nog steeds geen ei, ja, wel gekookt, maar niet gebakken. Dan maar toast maken, en misschien nog maar een minidonut erbij. De jus d'orange was net bij mij op, en werd een lichte substantie. Erg toevallig, dat had ik gisteren ook. Met mijn twee halfgeroosterde broodjes en donut en waterige jus ging ik zitten en begon langzaam alles tussen mijn kiezen te vermalen. Morgen maar naar de IHOP.

Toen iedereen klaar was - om de een of andere reden vinden de anderen altijd meer om te eten - werden de tandjes gepoetst en konden we op pad. Met de auto reden we naar de straat waar Sebas en ik met mijn familie hadden gelogeerd in het Mozart Guest House. Het lag midden op Capitol Hill, het booming gedeelte van Seattle. Daar konden we gratis parkeren en wisten we dat er een bus ging naar downtown. Vlakbij de straat kwamen we op een kruising terecht waar Sebas net even te hard moest remmen voor een kruisende politiewagen. Die wilde eigenlijk naar links gaan, maar sloeg bij nader inzien toch maar rechts af achter ons aan. Sebas reed (extra) rustig verder en we wisten de sheriff af te schudden. We zetten de auto neer en liepen naar de bushalte. Bibberend van de kou stonden we daar in onze korte broeken en korte shirtjes. Het was allemaal niet zo warm...Gelukkig kwam daar al de bus aanrijden en Barbara zwaaide uitbundig om te laten weten dat we er graag bij wilden. Hij stopte en zei dat hij ons bijna gemist had, en dat het maar goed was dat ze had gezwaaid, anders was hij doorgereden. 20 minuutjes later stapten we uit bij de Macy's, en gingen voor de verandering maar eens deze winkel binnen. Er was nog niet echt een vastomlijnd plan. Zouden we samen op pad gaan of in groepen? Het drietal wist niet precies wat er te doen was, dus bij een kopje koffie (en half warme chocomel, half koffie) werden alle opties op tafel gegooid. Zo kwam het plan er uit te zien: we zouden met z'n allen naar Pike Place Market gaan, de beroemde vismarkt. Van daar uit zouden onze wegen mogelijk scheiden, en 's avonds zouden degenen die daar zin in hadden de Space Needle beklimmen. Eerst nog even snel een bezoekerspas van Macy's halen. Maar dat ging niet zo snel...We werden van het kastje naar de muur gestuurd en na 5 keer vragen op verschillende afdelingen en verdiepingen vonden we eindelijk iemand eb bereid om ons te helpen. En toen bleek dat de huidige korting van 20% op alles niet gecombineerd kon worden met de bezoekerskorting. En die 20% was voordeliger, dus lieten we het plan van de pas maar varen.

En ook de rest van de dag liep niet helemaal volgens plan. We kwamen inderdaad aan bij Pike Place Market, en hebben daar een rondje gelopen. De piggy bank stond er nog, de winkeltjes zaten er nog, er stond nog steeds een rij voor de allereerste Starbucks. Geen nieuws, maar de sfeer is er gezellig, en het is gewoon een aparte ervaring om daar rond te lopen. Dus dat was geslaagd. Daarna liepen we naar Pioneer Square, waar de vader van Seattle - chief Seattle - een borstbeeld heeft. Het is een heel leuke wijk, met heel leuke winkeltjes. Er was er maar een die we bezochten, omdat ik daar iets zocht wat ik jammer genoeg niet vond. We liepen verder naar Waterfall Garden Park, op internet aangeprezen als een oase van rust in het midden van de stad, een park met watervallen. Terwijl Sebas een dixie bezocht om af te wateren, stonden we met z'n vieren te kijken bij een stadskaart hoe ver we nog moesten lopen. Toen er een man naar ons toe kwam om te vragen wat we zochten, wees hij op een bord aan de muur tegenover ons. Waterfall Garden Park, stond er op. We waren dichterbij dan we dachten. Maar het was ook iets teleurstellender dan we dachten. Hoewel het een mooi stukje groen is, en je door het klateren van de waterval geen stedelijke herrie hoort, was het wel echt heel klein, en was er eigenlijk weinig doorheen te lopen, omdat je dan alweer bij de uitgang was. Omdat er ook geen toiletten waren namen we niet de tijd om er even te blijven zitten.

We liepen verder en wilden ook wel eten. We stopten bij Subway, maar daar waren ook geen toiletten. Omdraaien en wegwezen dus. Ernaast zat een Starbucks, maar we moesten eerst bestellen voordat ze ons de code zou geven. Dus nadat iedereen zijn keuze had gemaakt en ook de koffiebestelling was doorgegeven, stormden de eersten naar het toilet toe. Het broodje smaakte ons wel, en ook de koffie was weer lekker, en algauw waren we weer een beetje opgeladen.

Tijd voor Macy's. We liepen terug door de straten en avenues, en zagen langzaamaan het gebouw van Macy's voor ons opdoemen. Binnen splitsten we op in de bekende twee groepen. Sebas en ik begonnen helemaal boven, en Wilma, Rinus en Barbara helemaal beneden. We werkten elke verdieping af, de ene wat sneller dan de andere. Twee uur later hadden we weer afgesproken, maar dat zouden de drie niet redden. Dus terwijl ik nog wat rondscharrelde bij de sieraden, ging Sebas alvast naar boven om de rest te ontmoeten. Toen ik klaarwas met rondkijken ging ook ik erheen, maar toen ik BRW zag, was S nergens te bekennen. Verdwaald zeker? Ze wisten het ook niet...Maar gelukkig, daar was hij dan toch. Er hoefde alleen nog afgerekend te worden, en toen wilde Baebara graag opnieuw onze mening horen. Ditmaal over een zonnebril. Al de hele vakantie is ze op zoek naar een zonnebril, het liefst een waar de wenkbrauwen bovenuit komen, en nu had ze er een gezien die haar wel wat leek. Maar hij kwam wel over haar wenkbrauwen heen...Hmm, dan moesten we hem maar eens goed bekijken. Dus liepen we naar beneden, naar de begane grond. Ze liet ons een paar mogelijkheden zien, maar haar eerste keus was ook onze eerste keuze. Dit ging hem dan toch echt worden. Drie weken zoeken, en op de laatste winkeldag gevonden. Alsof het voorbestemd was ging toen ook de zon schijnen.

We waren klaar met winkelen, en liepen naar buiten op zoek naar wat te drinken. We stopten bij een deli, kochten wat te drinken en iets kleins om te eten, en gingen rustig op lage fauteuils zitten. Dat ging niet zo makkelijk met mijn soep, maar hé, het werkte. Na de dorst gelest te hebben bleven we nog even zitten, om te bespreken wat we nu gingen doen, om 17.00 uur. Dan toch eerst maar naar de Space Needle, en daarna wat eten. Dus daar gingen we weer, met de benenwagen naar de Space Needle. We hoefden niet lang te wachten in de rij, en konden om 18.30 uur naar boven. Boven was het een stuk warmer dan beneden, en in het zonnetje bekeken we rustig het uitzicht. Zelfs mount Rainier was te zien. De onderste helft lag in de wolken, maar de top was goed te zien. Na het hele rondje gelopen te hebben, gingen we weer naar binnen om de gemaakte foto te mailen, en alle technische snufjes uit te proberen. Toen ik klaar was met het invullen van het digitale gastenboek, waarin je je thuisbasis kunt invullen en deze verschijnt op de wereldkaart, keek ik al pratend achterom en zag dat ik in het luchtledige stond te kletsen. Ik liep een beetje rond en zag Rinus staan bij de toiletten. Ook hij wist niet precies waar iedereen was, maar wel dat ze verder waren gelopen. Pas toen ik weer terug was waar we binnen waren begonnen zag ik Sebas weer die naar me toe kwam met de mededeling dat ze me zochten. "En ik jullie," zei ik. Maar nu hadden we elkaar weer gevonden.

Toen we naar de Space Needle toe liepen 's middags, viel ons oog op een Grieks tentje. Het zag er allemaal wel goed uit, ook op internet, en toen we weer beneden waren liepen we daarheen. Hoewel het bord buiten stond, stomd op de deur dat ze gesloten waren vanwege onderhoud. Dat was mooi balen. We namen toen maar de bus naar downtown, en vanaf daar naar Capitol Hill. We eindigden de rits aan diners bij het restaurant waar we in 2012 de reis waren begonnen, en smaakte weer zo goed. Eindelijk verse vis, en geen rotte zalm. Even geen patat, maar couscous. En ruimte voor een dessert, dat had ik ook nog niet eerder gehad.

Het was avond en donker. Het was nog kouder dan die ochtend, en bibberend liepen we naar de auto toe. Sebas dacht de TomTom te slim af te zijn, maar werd teruggefloten. Tom had het toch goed gehad. We reden terug naar het hotel, en namen dezelfde verkeerde afslag als de dag ervoor. Dat leek maar goed ook, want er was een omgeluk gebeurd en de file begon zich al te vormen. Met nog meer winkeltassen kwamen we bij het hotel aan. Het was een drukke maar geslaagde laatste dag. Morgen inpakken en wegwezen ;-)