Dag 10 - Glacier National Park

Na een korte nacht voelde ik me wel weer iets beter en stond ik om 7.00 uur op. Inmiddels was iedereen wakker en maakten we ons klaar voor Glacier. Ontbijten deden we bij de bakkerij, maar ik had mijn eigen crackertjes mee. Geen zoete, vette dingen voor mij vandaag. Vervolgens reden we op aanraden van Terry, de moteleigenaar, naar Two Medicine, waar zich een groot meer bevond. Het was er ontzettend rustig, en erg koud, maar wel mooi. Je kon er een boottocht over het meer doen, maar we hadden nog vrij veel te zien en besloten een korte stop bij de gift shop te maken en daarna verder te gaan. We moesten het park weer uit en naar de volgende ingang rijden. Vanaf deze weg had je ook fantastische uitzichten op het park en op de koeien die hier en daar over de weg slenterden.

Net toen ik mijn ogen even sloot om wat slaap in te halen schreeuwde Sebas naast me: "Ja, ik zag een beer! 100% zeker een beer! Draai om, hier!." Dus Rinus stopte en draaide om, en toen zag ik hem ook. In de berm lag hij lekker van takken te eten. We stopten vlak naast hem en maakten foto na foto, onderwijl opkijkend van onze camera's om het ook in het echt te aanschouwen. Elke volgende auto reed gewoon door, terwijl wij volledig in beslag werden genomen door deze bruine beer. Opnieuw draaiden we de auto en toen schoot hij opeens weg. Op minder dan 15 meter afstand kwamen we toch iets te dichtbij. Hij lag wat meer beschut achter een bosje, maar bleef lekker eten. Met zijn poten haalde hij takken naar beneden en at wat er ook aan zat in een keer weg. Toen hij ging liggen was hij niet goed meer te zien voor ons en reden we verder. Alle lof ging naar Sebas omdat hij de beer had gezien, en Barbara werd bijna verketterd omdat zij voorin zat, op de beste plek, maar niks had gezien.

Na wat een eeuwigheid leek kwamen we weer bij het park en reden naar binnen. Een beer was niet genoeg, dus , moesten we met z'n allen op zoek naar de volgende. Maar een beer is een zeldzaamheid, laat staan dat je er twee ziet. Ik had al genoeg te zien in het park, dus ik wendde mijn ogen af van de lage bosjes en keek omhoog naar de prachtige bergen. Hier en daar stopten we en bekeken Rinus en Sebastiaan de bossen en bergen met hun verrekijkers. Maar geen wilde dieren te zien...We kwamen aan bij het Glacier hotel, waar je op het dek uitzicht hebt op Many Lake en de achtergelegen gletsjers Altyn en Henkell. Dit zou de beste plek zijn om wildlife te spotten. Maar ook zonder wildlife was het de moeite waard om te bezoeken. Het hotel heeft een Duitse uitstraling, een typisch berghotel, met hoge plafonds en volledig van hout gemaakt. Bij binnenkomst werd je verwelkomd door een man in lederhosen, om het stereotype nog wat te versterken. Op het dek zaten we lekker uit de wind in het zonnetje en keken Rinus en Sebas weer door hun verrekijkers. Ik genoot vooral zoveel mogelijk van het uitzicht en Barbara en Wilma zaten voor mij selfies te maken, wat niet in een keer leek te lukken. De honger begon een beetje toe te slaan, ook bij mij, en we besloten in het hotel op zoek te gaan naar het restaurant. Dat bleek nog niet zo makkelijk. We liepen naar binnen, door het souvenirwinkeltje, naar rechts, terug, rechtdoor, linksaf, rechtsaf, trap af, trap op, linksaf, linksaf, linksaf en rechtdoor. En toen hadden we het gevonden. Het werd weer een prima maaltje dat ons voldoende energie gaf om verder te gaan.

Weer reden we het park uit, langs dezelfde weg als waar we de beer zagen, die er nu niet meer zat en namen de volgende ingang om de Going to the Sun Road af te rijden, de enige weg die van oost naar west door het park loopt. Hier bleek het toch een stuk drukker, en hutje mutje reden we door het park. Er waren ook nog eens wegwerkzaamheden, waardoor het toch al drukke verkeer nog drukker werd en er files ontstonden. Dit gaf ons wel de gelegenheid om goed om ons heen te kijken. Veel stoppen zat er echter niet in omdat vrijwel elke parkeerplaats vol was. Af en toe vonden we nog een plekje en konden we van buiten de auto kijken hoe het park er uit ziet. En het is wel erg mooi hoor. Eerst rijd je helemaal naar boven door de bergen. De vegetatie verandert van bomen naar velden vol veldbloemen in allerlei vormen en kleuren. Hoe hoger je komt, hoe meer watervallen je tegenkomt. Zo langs de weg komt zomaar opeens een lading water naar beneden, door de rotsen in verschillende formaties gevormd. In je cabriootje moet je nog oppassen dat je niet overspoeld wordt. Beekjes, kreekjes, rotsformaties, alles is even mooi. Helemaal bovenin de bergen rijd je over het hoogste punt heen en staat je een waanzinnig uitzicht over de bergen en een enorme vallei met rivier te wachten. Al snel rijd je weer in de bossen en ik dacht dat ik een beer zag. Dus bij de eerste de beste pullout zetten we de auto neer, sprongen uit de auto en liepen bergopwaarts naar de plek waar ik het gezien zou hebben. Alleen die plek kon ik niet meer vinden. En de beer, als die er al was, zag ik nergens. Dus liepen we weer terug naar de auto en reden verder. Bijna aan het einde van het park zei Barbara tegen Rinus dat het nog ongeveer 3 kilometer rijden was. Hij dacht alleen 3 kilometer tot het hotel, maar dat viel even vies tegen. Dat was nog een kilometertje of 80. Inmiddels was iedereen aan het gapen of slapen. In diepe slaap lijkt het ritje maar een kort stuk, dus we waren zo weer terug. We zetten de auto op de plek, deden de deur open en hoorden een vreselijk geschreeuw. Er stormde een jongetje naar buiten, schreeuwend en ik zijn ogen wrijvend. Toen ik hem zo zag rennen dacht ik eerst dat hij een aanval van autisme had. Toen kwam zijn vader naar buiten en riep dat hij binnen moest komen. Het jongetje riep zo hard "aaah noo oh noo," dat mijn tweede gedachte was dat hij zijn ouders seks had zien hebben. Maar niks van dat alles, hij had berenspray in zijn ogen gekregen. Het gegil kwam dwars door de muren heen en duurde nog zeker 20 minuten.

Maar voor ons was het tijd om een restaurant te vinden. Iemand had het idee opgevat dat er in Browning meer restaurants zaten, maar een blik op TripAdvisor en we wisten dat het in Browning nog erger was dan in East Glacier. Dus Barbara en Wilma liepen naar Terry toe (maar kregen zijn moeder te spreken) en kwamen terug met de tip om naar de Bison Creek Ranch te gaan. Dus reden we daarheen en kregen bij aankomst direct de neiging om om te keren en met gierende banden weg te rijden. Het restaurant was gelegen in een soort schuur / container. Toch negeerden we dit oerinstinct en parkeerden de auto. Er kwam een jongetje naast de auto staan en riep iets onverstaanbaars naar Barbara. Het enige wat we er uit konden halen leek op "tits," maar dat leek ons niet iets wat hij mensen zou toeroepen die hij nog nooit had gezien. Dus we negeerden het maar en liepen naar de deur. Toen kwam hij Sebas tegen en zei tegen hem dat hij pennies had, maar er nog meer nodig had. Sebas vond dat hij er wel genoeg had en liep gewoon door. We mochten een tafeltje uitzoeken en opeens stond het jongetje naast ons. Dit werd wel een beetje eng. Gelukkig kwam zijn moeder (serveerster in het familierestaurant) hem weghalen.

Overigens zag het restaurant er van binnen hartstikke goed uit. Het was heel huiselijk en de vrouw was heel aardig. Het eten was wat duurder, maar je kreeg er van alles bij: huisgemaakte soep, huisgemaakte patat, huisgemaakt ijs. En je hoofdgerecht natuurlijk. Ik zat nog aan de salade, maar ook de soep smaakte heerlijk. En het ijs toe ook, hoewel ik daarna wel weer misselijk werd. Maar we hebben er echt goed gegeten, de man van de vrouw (en vader van het kind) bleek de kok te zijn en kwam tijdens de maaltijd vragen of het allemaal goed smaakte en het vlees goed gebakken was. "Perfect," zei Sebas. Na de koffie rekenden we af en reden we terug naar het hotel. Eens kijken of we deze nacht wel rustig konden doorslapen...Morgen rijden we verder en gaan we Canada in. Daarover later een update!