Dag 9 - naar Glacier National Park

Het was vandaag tijd om Yellowstone te verlaten en verder te reizen naar Glacier National Park. Om 7.30 uur stonden Sebas en ik naast ons bed. Een kwartiertje later stonden we de koffers in te pakken en alles wat los door het huisje lag te verzamelen in tassen. Barbara zat al klaar in de woonkamer, en we schreeuwden voor de zekerheid maar naar beneden of Rinus en Wilma al wakker waren. Er kwam een vermoeid "ja" naar boven. Even later stond iedereen boven om weer te genieten van het biologische ontbijt. Na een stevig ontbijtje gooiden we alle koffers en tassen in de auto, die elke keer voller wordt, en reden we weg. Naar het tankstation 500 meter verderop. Het was alweer tijd om de auto vol te gooien, die ongeveer 1 op 7 rijdt. Daarna konden we dan toch echt weg.

Het eerste stuk was nog door de bergen, en onderweg stopten we nog in Livingston. Eerst om broodjes te halen voor onderweg, en vervolgens in het stadje zelf, een echt Westernstadje, om snel wat foto's te maken. Veel tijd om het goed te bekijken hadden we niet. Al snel werd het landschap saaier en keek ik weinig meer naar buiten. Toen ik opkeek reden we weer in de bossen in de bergen. We stopten bij een picknickplek, bezochten allemaal het schijthuisje vol met vliegen, en aten daarna ons broodje van Subway op. Natte handendoekjes boden uitkomst om beide bezigheden te overbruggen.

Na de lunch reden we verder en kwam Sebas met een nieuwe zoekopdracht. Hij had te weinig onderbroeken, en moest nieuwe hebben. Al snel vonden we een winkel en zocht Sebas een tent uit. Na grondige inspectie werd unaniem besloten dat een maatje kleiner wel zou voldoen. 20 minuten later waren we weer op weg en stopten we op 40 mijl van onze eindbestemming weer bij een toilet langs de weg. Hier kwam een zodanig zure lucht uit dat ik voordat ik naar binnen ging mijn neus volstopte met zakdoekjes en een vest om bond. Dat bleek veilig genoeg. De laatste mijlen gingen soepel en zonder opstopping, totdat we in het spookdorp kwamen waar we zouden verblijven.

Na eerst een paar straten te hebben doorkruisd (die ons bijna deden bidden dat het motel niet op die plek zou zitten), zaten we eindelijk op de goede weg, en deze zag er een stuk veelbelovender uit. Hotel na lodge na vakantiehuis kwam voorbij, en toen ons motel. Een jaren 70 Psycho-motel, dat wordt gerund door een bejaarde man en zijn moeder (nee ze zit niet dood op zolder). De deuren lijken van spaanplaat, de achterkant wordt gevormd door golfplaten. Het interieur is ontzettend ouderwets en verdient de benaming retro niet. Wilma maakte zich het meest druk om het feit dat er geen koffiezetapparaat was, de jongeren waren snel gerustgesteld toen we waren aangesloten op het wifi-netwerk, maar maakten wel grappen over de staat van het motel. Er was verder weinig te doen en na het uitladen van de koffers zochten we op TripAdvisor naar een restaurant in de buurt. Uiteindelijk kwamen we uit op Luna's, de nummer 1 (van de 13) in East Glacier. We stapten in de auto, maar bleken amper 40 meter verder uit te moeten stappen. We waren er al.

We kregen een tafel toegewezen, bekeken het menu, bestelden wat te drinken en wachtten op ons eten. En vanaf daar ging het alleen maar bergafwaarts. Drinken werd niet gebracht, het verkeerde eten werd geserveerd, een gevraagde medium steak werd very well done geserveerd, in de lasagne zaten geen groenten en de zalm was droger dan droog. Alleen Sebas zat lekker te eten. Toen hij nog lekker aan zijn burger zat, vroegen we al om de rekening. De serveerster bood nog aan om ons een gratis stuk Huckleberry pie te geven, maar het eten was zo slecht dat we geen hap meee wilden eten van Luna's. Sebas werkte nog snel zijn burger weg en we vertrokken.

Om 20.00 uur zaten we weer in de kamer en Sebas kleedde zich om en lag om 21.00 uur in bed. Lekker op tijd. Ook Barbara lag al lekker toen ik nog een warme douche nam. Ondertussen was ik misselijk geworden en had ik last van mijn maag. Het licht ging uit, misschien hielp het als ik ging slapen. 10 minuten later stond ik op en hing boven de wc. Na mijn hele maaginhoud eruit gespuugd te hebben ging ik weer in bed liggen, maar kon even later weer opstaan. Zo ging het door tot middernacht. Toen moest ik om de beurt met mijn gezicht boven de wc hangen en op de wc zitten. De maagkramp werd erger en erger. Er leek geen einde aan te komen. Inmiddels had ik Sebas wakker gemaakt omdat het echt niet ging. Barbara bracht me wat water maar ook dat ging er meteen weer uit. De conclusie: voedselvergiftiging. Pas rond 2.30 uur werd het minder en kon ik gaan slapen. Hopelijk gaat het snel beter, we moeten Glacier National Park in!