Dag 3 - naar Rocky Mountain National Park

Vandaag was het alweer tijd om Denver te verlaten, en door te reizen naar Rocky Mountain National Park. Aangezien het ontbijt zo was tegengevallen in het hotel, en Sebas en ik dol zijn op de IHOP, was dat onze eerste stop. Bij deze specifieke IHOP waren we in 2012 ook al eens geweest, dus het was een feest van herkenning. Toen iedereen klapperend van de honger zijn keuze al lang had gemaakt zat alleen Wilma nog door het menu te bladeren als door een boek met 1000 pagina's. Uiteindelijk had ze een keuze gemaakt en kwam de serveerster de bestelling opnemen. Het beviel iedereen zeeeeer goed en met een goedgevulde maag konden we boodschappen gaan doen. Dat was opvallend dichtbij voor Amerikaanse begrippen, 1 minuut later stonden we voor de Walmart. Water, frisdrank, bier, chips, koek, snoep en crackers werden in de kar gegooid. We hadden alleen nog een piepschuim koelbox nodig. Na drie keer vragen, waarbij we twee keer de verkeerde kant op werden gestuurd, kregen we te horen dat ze niet meer op voorraad waren. Dan maar een dagje de airco wat harder laten blazen...We hadden nog meer te doen! Dus vol gas vertrokken we richting Mount Evans. Gelukkig ging de rit naar de ingang goed, maar bij aankomst stond er een flinke file. Na 15 minuten wachten waren Wilma en Barbara klaar om verhaal te halen. Witheet sprongen ze de auto uit en grepen een ranger bij de kraag. Opeens ging het een stuk sneller...Nee, zo ging het jammer genoeg niet. Het duurde allemaal wel wat lang, en de ene na de andere auto werd voorgelaten. We dachten dat er misschien iets aan de hand was (we hoopten natuurlijk op wildlife), en Barbara en Wilma gingen kijken wat er dan was. Daarbij werd Wilma nog bijna aangereden door een kalende vent in een rode cabrio die drukker was met het bedanken van de gek die hem en drie anderen had voorgelaten dan met het in de gaten houden van het overige verkeer. Maar het ging nog net goed en na een korte inspectie kwamen ze gezamenlijk terug met teleurstellend nieuws: er stond gewoon een rij voor de ingang. Afwachten dus. Nadat er nog vier auto's zichzelf in de rij hadden gedrukt en we inmiddels bijna een half uur hadden staan wachten konden we dan eindelijk naar binnen. De tocht kon beginnen.

Rinus had al na een paar kilometer rijden last van het hoogteverschil, maar kon niet bepaald rekenen op begrip en medeleven. Hij werd eerder onderwerp van spot, en kon rekenen op honende grappen. Maar het leek allemaal ook wel mee te vallen en dus reden we vrolijk verder. De weg was niet overal even goed dus we werden ook flink door elkaar geschud. Tijd voor pauze. Natuurlijk om te plassen, maar ook om even te kijken bij een kraampje waar ze dingen leken te verkopen. Toen ik klaar was met plassen liep ik naar de anderen toe die al bij het kraampje stonden. Er was echter een vrouw aan het vertellen over de dieren die op de berg leven. Ik dacht nog snel te kunnen wegkruipen, maar de vrouw had me al gezien en keek me steeds aan. Na 10 minuten zag ik mijn kans schoon (of ik was het zo zat dat ik de schaamte voorbij was en gewoon wegliep) en ik liep weer verder. Er stond een verrekijker klaar waardoor je een bighorn sheep kon zien liggen. Het duurde nog eens een kwartier voordat we - de rest had inmiddels ook weten te ontsnappen - ook zonder verrekijker het schaap zagen liggen. Toen was het wel weer tijd om verder te rijden. Na een flinke tijd en wat ademhalingsproblemen rijker kwamen we eindelijk bij de top. We hebben nog wat foto's geschoten in de sneeuw en alleen, met z'n tweeën, en alle andere verschillende samenstellingen foto's gemaakt bij het bordje op de top en met allerlei uitzichten. Toen was het tijd om naar beneden te rijden, souvenirs te kopen en op zoek te gaan naar eten.

Na wat gestress kwamen we een broodjeszaak in Idaho Springs tegen, een mijnwerkersstadje vlak onder Mount Evans. Daar kregen we prima broodjes voorgeschoteld, waardoor we weer de energie hadden om het stadje te bekijken en de reis naar Rocky Mountain National Park voort te zetten. Er was echter nog een stop die we vast en zeker moesten maken, en dat was bij het dorpje Nederland. Aangezien Rinus achter het stuur was gekropen en de smaak goed te pakken had, misten we het eerste bordje. Dan maar in de gaten houden wanneer we het dorp weer uit reden. Het bleek nogal groot te zijn en er hing zelfs een Nederlandse vlag die uiteraard op de foto moest. Niemand had echter veel zin om uit de auto te stappen voor de vlag dus uiteindelijk zijn Sebas en Wilma snel heen en weer gerend. Ook het plaatsnaambord werd gevonden en met verschillende camera's en opnieuw in verschillende samenstellingen werd iedereen op de foto gezet bij het bord. Hierna was het nog maar een klein stuk rijden naar Estes Park, waar onze lodge zou liggen. Het bleek echter een waar Psycho hotel te zijn, gerund door een Zwitser. Dat kon nooit goed zijn. Het zwembad werd geïnspecteerd (was ook niet veel), de tassen werden uitgeladen (op hoop van zege dat we de nacht zouden overleven) en de zwemkleding werd aangetrokken. Ik ben er niet in gegaan, maar het scheen goed te zijn. Na een klein uurtje kregen we trek en besloten we naar een eerder uitgekozen restaurant te gaan. Er bleek echter een uur wachttijd te zijn, dus dat lieten we maar voor wat het was. We reden terug naar de hoofdstraat van Estes Park en liepen het eerste het beste restaurant in. Prima eten, een aardige Macedonische ober die ons uitnodigde om de volgende ochtend 10.00 uur mee te gaan hiken, en genoeg eten om reserves voor de komende 5 dagen op te bouwen. Vol en moe gingen we terug naar het motel en lagen we om 22.00 in bed. Morgen gaan we de eerste hike maken, dus een goede nachtrust is zeer welkom. Tot morgen!